Hoeveel tijd zou het gekost hebben om deze foto te maken van een zalm die even, als ware hij gewichtsloos, boven het water zweeft? Uren denk ik, misschien wel dagen. En dan natuurlijk ook nog opletten dat er geen hongerige beren in de buurt zijn. Wat maak je allemaal mee als je daar aan de oever zo heel geconcentreerd met je camera zit om die ene prachtopname te maken? Wat gaat er dan allemaal door je heen? Wat denk je? Kom er nieuwe ideeën op? Geniet je van de geluiden van de natuur? Ben je helemaal gefocust op beeld? Ruik je van alles en krijg je dan ineens enorme trek in lamskoteletjes op z'n Italiaans omdat je wilde thijm ruikt?
Ik weet uiteraard niet wat er in het hoofd van een natuurfotograaf omgaat, maar ik weet wel dat geduld met veel meer beloond wordt dan alleen een schitterende foto.
Gisteren had ik een afspraak bij een bureau dat freelancers koppelt aan opdrachten bij uiteenlopende opdrachtgevers. Dat vind ik trouwens een mooi woord 'opdrachtgever'. Het impliceert dat je iets krijgt, en dat is ook zo. Namelijk de kans om iets moois, iets bijzonders, iets onderscheidends, iets pakkends, iets meeslepends te produceren. En dat doe ik graag. Enfin, de afspraak was in Maarssen in een pand dat de Orangerie was gedoopt. Met hulp van Google had ik het adres snel gevonden. En ja hoor, toen ik het knerpende grind was opgereden, zag het er inderdaad uit als een onvervalste Orangerie. Aangebeld en direct verwezen naar het nog veel mooiere, enorme herenhuis ernaast. Ook mis, dus toch nog maar even de site van het bureau gecheckt. Bleek ik helemaal verkeerd te zijn. Google is soms echt niet te vertrouwen.
Dus de routeplanner opnieuw ingesteld en toen kwam ik uit bij het Gemeentehuis van Maarssen. Dat leek me niet helemaal de juiste locatie voor het bureau. Ik had ondertussen al gebeld dat ik helemaal verkeerd was gereden en nog wat tijd nodig had. Na nog een rondje en twee keer uitstappen, dacht ik: het moet toch hier in de buurt zijn. Dus m'n iPhone gepakt, het adres ingetikt en waarempel, daar stond het - compleet met huisnummer.
Zo arriveerde ik ruim een half uur te laat bij het bureau. Desondanks werd ik allerhartelijkst ontvangen waardoor ik me binnen drie seconden helemaal thuis voelde. Wat volgde was een gesprek (dat bedoeld was als intake) dat werkelijk alle kanten op meanderde en waarbij mijn gesprekspartner en ik ontdekten dat we beide een verleden hadden in de gevangenis van Scheveningen. Al met al was het een bijzonder prettig veertigtal minuten en een belofte voor de rest van de middag.
Bij deze bedank ik mijn gesprekspartner van die ochtend nogmaals voor het geduld en het gevoel van welkom dat ik mocht ervaren. Zoals ik al zei: geduld kost niks en het wordt altijd beloond.
Ik weet uiteraard niet wat er in het hoofd van een natuurfotograaf omgaat, maar ik weet wel dat geduld met veel meer beloond wordt dan alleen een schitterende foto.
Gisteren had ik een afspraak bij een bureau dat freelancers koppelt aan opdrachten bij uiteenlopende opdrachtgevers. Dat vind ik trouwens een mooi woord 'opdrachtgever'. Het impliceert dat je iets krijgt, en dat is ook zo. Namelijk de kans om iets moois, iets bijzonders, iets onderscheidends, iets pakkends, iets meeslepends te produceren. En dat doe ik graag. Enfin, de afspraak was in Maarssen in een pand dat de Orangerie was gedoopt. Met hulp van Google had ik het adres snel gevonden. En ja hoor, toen ik het knerpende grind was opgereden, zag het er inderdaad uit als een onvervalste Orangerie. Aangebeld en direct verwezen naar het nog veel mooiere, enorme herenhuis ernaast. Ook mis, dus toch nog maar even de site van het bureau gecheckt. Bleek ik helemaal verkeerd te zijn. Google is soms echt niet te vertrouwen.
Dus de routeplanner opnieuw ingesteld en toen kwam ik uit bij het Gemeentehuis van Maarssen. Dat leek me niet helemaal de juiste locatie voor het bureau. Ik had ondertussen al gebeld dat ik helemaal verkeerd was gereden en nog wat tijd nodig had. Na nog een rondje en twee keer uitstappen, dacht ik: het moet toch hier in de buurt zijn. Dus m'n iPhone gepakt, het adres ingetikt en waarempel, daar stond het - compleet met huisnummer.
Zo arriveerde ik ruim een half uur te laat bij het bureau. Desondanks werd ik allerhartelijkst ontvangen waardoor ik me binnen drie seconden helemaal thuis voelde. Wat volgde was een gesprek (dat bedoeld was als intake) dat werkelijk alle kanten op meanderde en waarbij mijn gesprekspartner en ik ontdekten dat we beide een verleden hadden in de gevangenis van Scheveningen. Al met al was het een bijzonder prettig veertigtal minuten en een belofte voor de rest van de middag.
Bij deze bedank ik mijn gesprekspartner van die ochtend nogmaals voor het geduld en het gevoel van welkom dat ik mocht ervaren. Zoals ik al zei: geduld kost niks en het wordt altijd beloond.
RSS Feed