Een wereld van enen en nullen. Veel nullen.

Langzaam maar zeker leven we met z'n allen in een groot Digitalistan. Een land, of beter een continent dat geregeerd wordt door enen en nullen. Lange tijd hebben de leiders van Digitalisten, de Digiban, ons wijst gemaakt dat alles beter en eenvoudiger en sneller en minder ingewikkeld en mooier en werkzamer en nog veel meer zou worden. En dat slikten wij, de onbekenden met de nieuwigheden van Digitalistan, voor zoete koek. Want ja, nullen en enen kun je makkelijker controleren dat nul tot en met negen. Dachten wij.
En wat blijkt nu: de nullen krijgen de overhand over de enen. Het begint er verdacht veel op te lijken dat we niet te maken hebben met nullen, maar met onbenullen. De onbenullen van de Digiban, welteverstaan. Een voorbeeld.Ik zat vanochtend bij vrienden aan de koffie en toen hadden we het over de paar scholen waar inmiddels de iPad is ingevoerd als hulpmiddel. Er is een school ergens in Nederland waar die dingen twee (!) jaar geleden met gejuich werden begroet en binnengehaald. Nu konden docenten eindelijk ruimte krijgen voor meer diepgang, meer aandacht en meer zelfsturend leren. Dus niet. Het project is jammerlijk mislukt. En ik heb wel een idee waarom. Het komt door de onbenullen. Aan de ene kant die van de iPad en aan de andere kant die van de school. Lieve onderwijsmensen, de iPad is fantastisch, maar als je ermee wilt werken op school, zul je toch eerst de praktische en didactische aspecten heel goed moeten doordenken. Wat wordt de toegevoegde waarde van zo'n apparaat? Wat mogen de kids er wel en niet op doen? Zijn er voldoende leerapps op dat ding beschikbaar? En hoe past zoiets überhaupt in het onderwijsbeleid en de missie van de school?
Begrijp me goed: de komst van ICT heeft heel veel goeds gebracht. Maar ik zou wel eens willen weten wat het leven in Digitalistan ons tot nu toe heeft gekost. Bij de overheid alleen al gaat het om miljardenprojecten op ICT-gebied. En het lastige is dat je als je de keuze maakt voor een systeem of een softwareplatform of een operating system, je zo ongeveer veroordeeld bent tot de Digiban van dat merk. En dan komen die onbenullen ineens met wurgcontracten waar je maar moeilijk omheen kunt.
Misschien wordt het tijd dat we de Digiban eens leren wat liefde is. Dat de leiders van Digitalistan wat meer emotie gaan ontdekken. Van die dingen die je niet in enen en nullen kunt vangen. Dat je je als Digiban-leider ineens gaat afvragen wat er met je gebeurt omdat je zomaar keihard zit te lachen. Gewoon om niks. Schuddebuikend en over de grond rollend. Misschien worden die onbenullen dan wel hele gezellige vette achten. Of negens. Hier en daar een zesje en die enkele tien neemt dat zesje dan op sleeptouw. En als ze dan op die iPad aan de slag gaan groeit er zeker iets moois uit. Ben benieuwd naar het eerste nulletje met een krulletje en de één met een griffel...