Het is een hele rare dag vandaag. Ja, met veel regen, dat hebben we allemaal wel gemerkt. Moet wel zeggen dat het humeur van Sipke de hond er helemaal niet onder te lijden had. Ik had me al bijna geërgerd aan zijn vrolijkheid in het buitengeweld. Maar ja, het humeur van je hond is onweerstaanbaar; zeker als je elkaar aan meer dan tien jaar kent. En ja, ik ben ook zo'n hondenbezitter die met zijn hond praat. En ik denk dat het voor heel veel mensen heel erg goed zou zijn om een hond te hebben aan wie je alles kwijt kunt.
Maar goed, rare dag dus. Mijn oudste dochter hoorde vandaag dat ze een studentencontainer kan gaan betrekken. Geweldig voor haar. Leuke plek in West. Opgetogen is ze. En terecht. Wij zijn ook heel erg blij voor haar. Maar toch iets minder voor onszelf. Toen ik in de bus naar Amsterdam zat voor een bespreking over onze nieuwe plek in CREA, kwam die hamer van har vertrek ineens keihard binnen. Ze vertrekt. Ze gaat op zichzelf wonen. Ze maakt deel uit van het gezin, maar niet meer in praktische zin, niet meer door aanwezigheid. Echt, heel even kon ik wel janken. Tja, leren loslaten. Dat is de kunst. En ik herinner me ook hoe geweldig de ontdekkingsreis is van op jezelf wonen. Een eigen leven, zelf keuzes maken en vooral het gevoel dat je in staat bent om je leven vorm en inhoud te geven. Dat gun ik haar van harte en met alle liefde. Over dat gevoel heeft Serge Reggiani het prachtig chanson 'Ma fille' gezongen. Kippevel. Hier de tekst: http://www.nomorelyrics.net/fr/Serge_Reggiani/Ma_fille-paroles.html
Na dat bericht een lange bespreking over de plannen met onze CREA -ruimte. Dat voelt goed, fijne mensen die luisteren en op elkaar letten. En meteen daarna een bespreking met de makelaar over de verkoop het huis van mijn schoonmoeder. Ook loslaten, ook opruimen, verhuizen, schoon schip maken. Herinneringen ophalen en een goed glas erbij drinken. Ik snap goed dat het regent. Dat heeft niks te maken met hoge- of lagedrukgebieden. Het is een aardige weerspiegeling van mijn gemoedstoestand. Het regent veranderingen in ons leven. Daar helpt geen paraplu tegen. Je moet het loslaten. Oh ja, en zo nu en dan verhuizen.
Maar goed, rare dag dus. Mijn oudste dochter hoorde vandaag dat ze een studentencontainer kan gaan betrekken. Geweldig voor haar. Leuke plek in West. Opgetogen is ze. En terecht. Wij zijn ook heel erg blij voor haar. Maar toch iets minder voor onszelf. Toen ik in de bus naar Amsterdam zat voor een bespreking over onze nieuwe plek in CREA, kwam die hamer van har vertrek ineens keihard binnen. Ze vertrekt. Ze gaat op zichzelf wonen. Ze maakt deel uit van het gezin, maar niet meer in praktische zin, niet meer door aanwezigheid. Echt, heel even kon ik wel janken. Tja, leren loslaten. Dat is de kunst. En ik herinner me ook hoe geweldig de ontdekkingsreis is van op jezelf wonen. Een eigen leven, zelf keuzes maken en vooral het gevoel dat je in staat bent om je leven vorm en inhoud te geven. Dat gun ik haar van harte en met alle liefde. Over dat gevoel heeft Serge Reggiani het prachtig chanson 'Ma fille' gezongen. Kippevel. Hier de tekst: http://www.nomorelyrics.net/fr/Serge_Reggiani/Ma_fille-paroles.html
Na dat bericht een lange bespreking over de plannen met onze CREA -ruimte. Dat voelt goed, fijne mensen die luisteren en op elkaar letten. En meteen daarna een bespreking met de makelaar over de verkoop het huis van mijn schoonmoeder. Ook loslaten, ook opruimen, verhuizen, schoon schip maken. Herinneringen ophalen en een goed glas erbij drinken. Ik snap goed dat het regent. Dat heeft niks te maken met hoge- of lagedrukgebieden. Het is een aardige weerspiegeling van mijn gemoedstoestand. Het regent veranderingen in ons leven. Daar helpt geen paraplu tegen. Je moet het loslaten. Oh ja, en zo nu en dan verhuizen.
RSS Feed