De deken is gemaakt in Leiden, door dekenfabriek Van Wijk. Ver voor de 2e Wereldoorlog is deze deken verscheept naar Indonesië. Vanaf het schip is deze 100% scheerwollen warmhouder in Bandung terechtgekomen, waar hij jarenlang een van de tantes heeft warm gehouden. Zelfs daar kunnen de nachten kil zijn.
Toen de tantes tijdens de Bersiap-tijd zagen dat het in Indonesië steeds minder aangenaam werd voor de Indo's - de Indische Nederlanders - besloten ze dat het tijd werd om te vertrekken. Mijn schoonvader was inmiddels getrouwd en zijn vrouw was in verwachting van haar eerste kind: mijn vrouw. Met een enorm schip werden ze van de Indische archipel naar Nederland vervoerd - door het Suezkanaal. De deken had een goed plekje gekregen tussen de beperkte hoeveelheid bagage die ze konden meenemen.
Na aankomst in Nederland kwam de oma in de stad Groningen terecht. Met deken. Die kon ze daar goed gebruiken. Hollandse winters - brrr. Ik zie het zo voor me: zo'n donker omaatje, niet al te groot, helemaal in zo'n Leidse warmhoudlap gewikkeld. Helaas was oma al niet meer hier toen ik in beeld kwam bij mijn vrouw.
Na haar overlijden kwam de deken bij mijn schoonvader terecht. En die vond het een paar maanden geleden tijd om hem aan ons te geven. Hij is namelijk bezig met een grote opruimoperatie. Prachtig om te zien wat dat oplevert.
Enfin, de deken heeft nu een nieuw leven. Ik heb de stellige indruk dat Sipke de Hond zeer content is met zijn warmhoudbron. Hij moest eens weten op wat voor een wolwereld vol verhalen hij ligt...