Als trouw lezer van Trouw lees ik iedere week trouw de rubriek van Janita Monna. Die gaat over poëzie. Op een hele pagina in de bijlage Letter & Geest staat een gedicht afgedrukt. De rechterpagina en die valt het eerst in het oog. Dat prikkelt om als eerste het gedicht te lezen en pas daarna de beschouwing die Janita over dichter en werk heeft geschreven.
Janita maakt geen reclame, maar wat ze schrijft en hoe ze leven en werk van de dichter in het licht zet, zet soms vrijwel direct aan tot het aanschaffen van een bundel. Zo heb ik sinds een paar dagen de roetzwarte dichtbundel van Yahya Hassan op mijn werktafel liggen. Gedoseerd tot je nemen, die gedichten, want ze komen binnen als een mokerslag.
Er was trouwens een extra reden om de poëzie van Hassan aan te schaffen: ik mag in juli weer workshops geven in een Nederlandse justitiële jeugdinrichting - jeugdgevangenis in de volksmond. Dat doe ik samen met een fotograaf, een paar rappers en een aantal vormgevers. Samen met de jongeren en hun begeleiders zullen we posters maken waarin deze jongeren zelf de hoofdrol spelen. 'Reclame maken voor jezelf' heet de workshop, maar eigenlijk klopt dekt die titel de lading niet meer helemaal. De jongeren vertellen over zichzelf - voor iemand anders. Met een beetje assistentie van onze kant. Direct, poëtisch, bot, lyrisch, tierend, zangerig, fluisterend - dat gaan we ontdekken.
Terugkomend op de dichter. Yahya Hassan ontdekte zijn passie voor schrijven toen hij - in Denemarken - was vastgezet in een jeugdinrichting. Iemand daar zette hem op het spoor van het schrijven, van de poëzie. En door zich daaraan op te trekken wist hij zich te ontworstelen aan zijn ellendige jeugd en de gevolgen ervan.
Dat kan poëzie dus doen: een mens helpen om zichzelf, om zijn bestemming te vinden. Als schrijver, als lezer. Gedichten kunnen je openen, al ritsend, brekend, schuivend, hamerend, exploderend, wrijvend, aaiend of gewoon heel stilletjes, bijna zonder dat je het door hebt. Daarom: doe mij maar een dichter, want die doet wat met je. Onontkoombaar en onafwendbaar.
Janita maakt geen reclame, maar wat ze schrijft en hoe ze leven en werk van de dichter in het licht zet, zet soms vrijwel direct aan tot het aanschaffen van een bundel. Zo heb ik sinds een paar dagen de roetzwarte dichtbundel van Yahya Hassan op mijn werktafel liggen. Gedoseerd tot je nemen, die gedichten, want ze komen binnen als een mokerslag.
Er was trouwens een extra reden om de poëzie van Hassan aan te schaffen: ik mag in juli weer workshops geven in een Nederlandse justitiële jeugdinrichting - jeugdgevangenis in de volksmond. Dat doe ik samen met een fotograaf, een paar rappers en een aantal vormgevers. Samen met de jongeren en hun begeleiders zullen we posters maken waarin deze jongeren zelf de hoofdrol spelen. 'Reclame maken voor jezelf' heet de workshop, maar eigenlijk klopt dekt die titel de lading niet meer helemaal. De jongeren vertellen over zichzelf - voor iemand anders. Met een beetje assistentie van onze kant. Direct, poëtisch, bot, lyrisch, tierend, zangerig, fluisterend - dat gaan we ontdekken.
Terugkomend op de dichter. Yahya Hassan ontdekte zijn passie voor schrijven toen hij - in Denemarken - was vastgezet in een jeugdinrichting. Iemand daar zette hem op het spoor van het schrijven, van de poëzie. En door zich daaraan op te trekken wist hij zich te ontworstelen aan zijn ellendige jeugd en de gevolgen ervan.
Dat kan poëzie dus doen: een mens helpen om zichzelf, om zijn bestemming te vinden. Als schrijver, als lezer. Gedichten kunnen je openen, al ritsend, brekend, schuivend, hamerend, exploderend, wrijvend, aaiend of gewoon heel stilletjes, bijna zonder dat je het door hebt. Daarom: doe mij maar een dichter, want die doet wat met je. Onontkoombaar en onafwendbaar.
RSS Feed
