Als Belanda (indonesisch voor Hollander) ben je ernstig in de minderheid op de West Kruiskade. We aten een hapje (nou ja, hapje...) in een Surinaamse toko waar we de enige blanke Nederlanders waren. Daarna dronken we een kop koffie in een café waar zowel het interieur als de gasten in behoorlijke staat van verval waren. En toch voelden we ons welkom en thuis. De interviews liepen uitstekend. De meeste mensen die we aanspraken waren bereid om onze vragen te beantwoorden. En dat deden ze allemaal serieus, oprecht en eerlijk. Zonder blad voor de mond.
Wat mij betreft is de West Kruiskade een prachtstraat (waar vast ook wel eens wat gebeurt wat minder vrolijk stemt). We werden door niemand gehinderd of lastiggevallen. We hebben geen vervelende reacties gekregen; hoogstens een welgemeende grap of een serieuze vraag.
De stem van de straat hebben we de afgelopen dagen (en dinsdag aanstaande) vastgelegd. Wat mij betreft is het een stem die vaker mag klinken. Zeker bij de landelijke overheid, want veel mensen ervaren nog te vaak een te grote afstand. Mensen, of zo nu Turks, Bosnisch, Nederlands, Antilliaans, Marokkaans of Surinaams zijn - stellen het op prijs als er naar hun mening wordt gevraagd. Als je dat met een gezonde nieuwsgierigheid, en op een vriendelijke, open manier doet, krijg je heel wat te horen. Misschien ook geregeld zaken waarover je zelf heel anders denkt. Maar in mijn optiek is het essentieel - zeker voor overheid en politiek - om de stem van de straat te horen en er goed naar te luisteren. Otto en ik gaan graag opnieuw op pad om te peilen wat de stem van de straat te z