Wat kun jij eigenlijk? En is kunnen iets dat je kunt? Of iets dat je vooral moet willen en dan uiteindelijk onder de knie krijgt. Kinderen denken dat ze alles kunnen en eigenlijk is dat ook zo. Ze zijn niet belast met de realiteit van banksaldo's, verzekeringen, belastingdiensten, hypotheken en andere hoofdbrekers. Zouden wij eigenlijk ook niet moeten, maar goed we hebben de zaak nou eenmaal zo ingericht.
Ik moet wel zeggen dat er een last van me af viel toen ik van mijn arbeidsongeschiktheidsverzekering (het woord alleen al!) en -verzekeraar af was. Dat je schouders vanwege de ontspanning ineens een paar centimeter omhoog komen. Weg dat drukkende gevoel. Nu zit ik bij een broodfonds en dat is geweldig. Eerlijk, transparant en dichtbij. Zo'n beetje wat de Rabobank eigenlijk zou moeten zijn...
Kunnen is best wel een kunst als je ouder wordt. Om echt te kunnen wat je kunt, moet je een heel hoop ballast overboord gooien. Dat kan hoor. Echt waar. De grote ondernemers onder ons weten uit ervaring hoe je dat doet. Die konden het waarschijnlijk al heel jong - denk aan Richard Branson - en hebben het nooit afgeleerd. Ze hebben een soort losheid die innemend en tegelijk erg overtuigend is. En ze kunnen - jazeker - in een oogopslag zien of iets een goed, geweldig of slecht idee of plan is.
Het wordt hoog tijd dat we in Nederland de kunst van het kunnen weer de ruimte geven. Dat we ophouden met werkelijk alles te administreren (vrienden in het onderwijs zijn daar 30 to 40% van hun tijd mee bezig - idioot!), controleren en structureren. De kunst van het kunnen is gebaat bij wat chaos, wat wanorde, veel lachen en heel veel ruimte. Waar kan dat nog? Nou bijvoorbeeld bij mensen zoals Patrick en Irma die een nieuwe basisschool starten in Monnickendam. Die school heet 'De Verwondering' en als wat meer mensen zo naar de wereld om hen heen zouden kijken, zouden heel wat meer andere mensen de kunst van het kunnen al lang ontdekt hebben. Ik ben nu al fan van De Verwondering en mag daar - zeker na het schrijven van dit stukje - ook les komen geven.
Voor de kunst van het kunnen is eigenlijk niets nodig. Je moet het jezelf toestaan. En, om het maar eens met een bekende reclameslogan te zeggen: dat zouden meer mensen moeten doen! Oh ja, het prachtige kun(st)werk is van Andy Goldsworthy - een Schotse kunstenaar die de kunst van het kunnen tot, ehh ja, kunst heeft verheven. Kijk maar eens.
Ik moet wel zeggen dat er een last van me af viel toen ik van mijn arbeidsongeschiktheidsverzekering (het woord alleen al!) en -verzekeraar af was. Dat je schouders vanwege de ontspanning ineens een paar centimeter omhoog komen. Weg dat drukkende gevoel. Nu zit ik bij een broodfonds en dat is geweldig. Eerlijk, transparant en dichtbij. Zo'n beetje wat de Rabobank eigenlijk zou moeten zijn...
Kunnen is best wel een kunst als je ouder wordt. Om echt te kunnen wat je kunt, moet je een heel hoop ballast overboord gooien. Dat kan hoor. Echt waar. De grote ondernemers onder ons weten uit ervaring hoe je dat doet. Die konden het waarschijnlijk al heel jong - denk aan Richard Branson - en hebben het nooit afgeleerd. Ze hebben een soort losheid die innemend en tegelijk erg overtuigend is. En ze kunnen - jazeker - in een oogopslag zien of iets een goed, geweldig of slecht idee of plan is.
Het wordt hoog tijd dat we in Nederland de kunst van het kunnen weer de ruimte geven. Dat we ophouden met werkelijk alles te administreren (vrienden in het onderwijs zijn daar 30 to 40% van hun tijd mee bezig - idioot!), controleren en structureren. De kunst van het kunnen is gebaat bij wat chaos, wat wanorde, veel lachen en heel veel ruimte. Waar kan dat nog? Nou bijvoorbeeld bij mensen zoals Patrick en Irma die een nieuwe basisschool starten in Monnickendam. Die school heet 'De Verwondering' en als wat meer mensen zo naar de wereld om hen heen zouden kijken, zouden heel wat meer andere mensen de kunst van het kunnen al lang ontdekt hebben. Ik ben nu al fan van De Verwondering en mag daar - zeker na het schrijven van dit stukje - ook les komen geven.
Voor de kunst van het kunnen is eigenlijk niets nodig. Je moet het jezelf toestaan. En, om het maar eens met een bekende reclameslogan te zeggen: dat zouden meer mensen moeten doen! Oh ja, het prachtige kun(st)werk is van Andy Goldsworthy - een Schotse kunstenaar die de kunst van het kunnen tot, ehh ja, kunst heeft verheven. Kijk maar eens.
RSS Feed