Er zijn nogal wat boektitels die beginnen met 'De kunst van...'. De kunst van het nietsdoen bijvoorbeeld, van Theo Fischer. In dit boek legt hij het Taoïstische principe Wei Wu Wie uit: de kunst van het doen door niet te doen. En ja, daar kun je een heel boek over vol schrijven. Ik heb het nog niet gelezen, maar ga dat zeker doen. Zo'n principe fascineert me - en het Taoïsme al helemaal. In de kern beschrijft het boekje wat er gebeurt als je ophoudt met strijden en als je echt in het hier en nu gaat leven en meedeint op de stroom van de dingen. Zo nu en dan even stil staan, luisteren en voelen. Dan weet je hoe je verder kunt. Fischer schreef ook De kunst van het loslaten. En dat levert dat weer een boeiende vraag op: moet je eerste kunnen loslaten om met dat nietsdoen te starten of moet je gewoon niets doen en dan begint dat loslaten vanzelf?
En nu we dan toch in China zijn - nou ja, soort van - kan ik meteen mooi een ander boek noemen dat begint met die eerdergenoemde woorden: De kunst van het oorlog voeren van Sun Tzu. Staat ergens in mijn boekenkast - ooit geleend (sorry eigenaar, je was een collega in een ver verleden bij Wunderman/Cato Johnson. Als je dit leest zorg ik dat je het terugkrijgt); nooit gelezen.
Dan zijn er nog talloze andere kunsten van: kaizen, veldspel, geluk, koken, veranderen, falen, mislukken, verliezen, opvoeden (had ik misschien eerder moeten ontdekken), ouder worden (wordt het al tijd daarvoor? ik ben 53 nu), sterren kijken, kwetsen, aangenaam verpozen, lezen en - hoe kan het ook anders - geluk. Toch gek dat de kunst van het (ver)beelden er niet bij zit.
De kunst van het groeten bestaat voor zover ik weet nog niet. En dat is jammer, want het is een kunst die nogal onder druk staat. Zeker in grootstedelijke omgevingen weet men niet meer hoe dat moet. Ook in wat meer landelijke omgevingen zoals Monnickendam is een ernstige terugloop merkbaar in het groeten. Dat is meer dan jammer want in groeten zit een essentiële existentiële component. Als je gegroet wordt, word je gezien. En dat wil ieder mens diep in zijn hart: gezien, herkend en erkend worden.
Ik groet veel en vaak. Als het kan door verbaal gedag te zeggen en anders door te zwaaien. Ik maak er een sport van om de jongeren die op weg zijn naar hun middelbare school te groeten. Dat levert vaak een grappige verwarring op. Als puber zit je er een beetje tussenin: je wilt enerzijds bijzonder graag gezien worden en anderzijds helemaal niet. Met een groet raak je dat fenomeen even. De meeste jongeren groeten wel terug en degenen die dat niet doen - die stuurs doorlopen of fietsen - weten toch altijd een glimlach op mijn gezicht te krijgen. Die wil dan even niet gezien worden. Prima.
Misschien moet dat boekje over De kunst van het groeten er maar eens komen. Er zit namelijk zoveel meer in dan alleen gedag zeggen. Eigenlijk is het ook een soort van Wei Wu Wei - even stil staan. Bij het feit dat je als mens gezien wilt worden.
En nu we dan toch in China zijn - nou ja, soort van - kan ik meteen mooi een ander boek noemen dat begint met die eerdergenoemde woorden: De kunst van het oorlog voeren van Sun Tzu. Staat ergens in mijn boekenkast - ooit geleend (sorry eigenaar, je was een collega in een ver verleden bij Wunderman/Cato Johnson. Als je dit leest zorg ik dat je het terugkrijgt); nooit gelezen.
Dan zijn er nog talloze andere kunsten van: kaizen, veldspel, geluk, koken, veranderen, falen, mislukken, verliezen, opvoeden (had ik misschien eerder moeten ontdekken), ouder worden (wordt het al tijd daarvoor? ik ben 53 nu), sterren kijken, kwetsen, aangenaam verpozen, lezen en - hoe kan het ook anders - geluk. Toch gek dat de kunst van het (ver)beelden er niet bij zit.
De kunst van het groeten bestaat voor zover ik weet nog niet. En dat is jammer, want het is een kunst die nogal onder druk staat. Zeker in grootstedelijke omgevingen weet men niet meer hoe dat moet. Ook in wat meer landelijke omgevingen zoals Monnickendam is een ernstige terugloop merkbaar in het groeten. Dat is meer dan jammer want in groeten zit een essentiële existentiële component. Als je gegroet wordt, word je gezien. En dat wil ieder mens diep in zijn hart: gezien, herkend en erkend worden.
Ik groet veel en vaak. Als het kan door verbaal gedag te zeggen en anders door te zwaaien. Ik maak er een sport van om de jongeren die op weg zijn naar hun middelbare school te groeten. Dat levert vaak een grappige verwarring op. Als puber zit je er een beetje tussenin: je wilt enerzijds bijzonder graag gezien worden en anderzijds helemaal niet. Met een groet raak je dat fenomeen even. De meeste jongeren groeten wel terug en degenen die dat niet doen - die stuurs doorlopen of fietsen - weten toch altijd een glimlach op mijn gezicht te krijgen. Die wil dan even niet gezien worden. Prima.
Misschien moet dat boekje over De kunst van het groeten er maar eens komen. Er zit namelijk zoveel meer in dan alleen gedag zeggen. Eigenlijk is het ook een soort van Wei Wu Wei - even stil staan. Bij het feit dat je als mens gezien wilt worden.
RSS Feed