De kolder van bladblazers

Ergens in een ver of dichtbij lang ziet iemand al jarenlang heel hard te lachen. Het is meestal niet te horen voor de leek en zeker nu niet in dit herfstige tijdperk. De lacher is de uitvinder van de bladblazer, een van de meest belachelijke vindingen van de laatste decennia. Ieder jaar weer verbaas ik me over de kolderieke taferelen van mannen in oranje hesjes met apparaten die veel kabaal maken. Ze doen enorm hun best om op te ruimen wat de natuur laat vallen.
De bladblazer is typisch zo'n fenomeen van deze tijd waarin velen denken dat we alles onder controle moeten houden. Dus ook al die bladeren die de bomen in deze tijd laten vallen. Omdat het verlies van die bladeren nou eenmaal in hun natuur zit. In de ogen van vele gemeentebestuurders leveren die blaadjes vooral gevaar op. Voor fietsers, voetgangers en snel(ler)verkeer. Treinen schijnen er ook nog al eens last van te hebben. Gelukkig heeft Prorail tegenwoordig een speciale gel daarvoor.
De bladblazers zijn trouwens meestal niet alleen. Het is een verschijnsel dat na een tijdje automatisch opgevolgd wordt door trekkers met aanhangers met daaraan een grote bladstofzuiger. Daarmee wordt aanhanger na aanhanger gevuld en die gaan vervolgens naar de gemeentewerf waar de bladeren een plek krijgen tussen het andere groenafval.
Nu moet me toch iets van het hart. Dat bladblazen is een mooi tijdverdrijf en het houdt waarschijnlijk ook nog een behoorlijk aantal mensen van de straat. Ik kan me zelf nog iets voorstellen bij het veiligheidsaspect. Maar dat er plekken zijn waar het groen van de parken van blaadjes wordt ontdaan? Daar ben ik zelf een beetje ontdaan van. Het mooie van die blaadjes namelijk, beste gemeenteambtenaren, is dat ze een prachtige compostwerking hebben. Zo heeft de natuur het bedoeld. Die blaadjes zijn voeding voor andere delen van de natuur. Gras, aarde en alles wat daar in zit. Dus wat mij betreft: wegen en paden schoon houden - prima. Maar laat de rest lekker liggen. Ook al omdat het zo'n prachtig gezicht is.