Er is een Duitse band met de naam 'Wir sind Helden'. Behoorlijk populair bij onze Oosterburen en bij een select gezelschap in Nederland. Ik ken maar weinig Hollanders die durven te erkennen dat Duitse popartiesten soms prachtige muziek maken. En er zijn al helemaal weinig landgenoten die ervoor uit durven te komen dat Duits toch echt een prachtige en bijzonder rijke taal is. Terwijl dat toch echt zo is. Goed. Wir sind Helden (de naam van de band doet me trouwens ook altijd denken aan een Duits film: The Edukators. Zeker gaan zien!) heeft een nummer waaraan ik gisteren moest denken.
Ik was op pad met Alex de Groot (.nl) die niet alleen prachtige foto's maakt, maar ook een prima verhalenverteller is. Samen zijn we verhalen in tekst en beeld aan het maken voor een organisatie die zich richt op moeilijke jongeren en hun omgeving. De mensen die zich dag in dag uit inzetten voor deze jongeren zijn in mijn ogen helden. Ik heb diep respect voor al die professionals die op zoek gaan naar de echtheid van jongeren die zich zo diep hebben verstop voor zichzelf. Getraumatiseerd vaak, door welke historie dan ook. Daarmee vlak ik niet uit dat sommige van deze jongeren dingen geflikt hebben die niet door de beugel kunnen en soms heel ernstig zijn en waarbij slachtoffers zijn gevallen. Dat mogen, nee dat moeten ze weten. Gelukkig hebben we daar ons rechtstelsel en onze kinderrechters voor. En als het oordeel dan geveld is, en soms al daarvoor ter bescherming van de samenleving en soms ook zichzelf, dan komen deze jongens en soms meisjes bij deze helden terecht.
Ik geef het je te doen: dagelijks omgaan met jongeren die zo kunnen ontploffen, die zich volledig terugtrekken, die liegen, die manipuleren, die iedereen tegen je proberen uit te spelen. Dan moet je in staat zijn om voortdurend tegen jezelf te zeggen, dat daarachter een heel andere jongere schuilt. Dat er iemand in die verpakking zit die er eigenlijk heel graag uit wil. Maar dat erkennen valt niet mee voor zo'n jongere.
Typisch toch dat we in dit land mensen die zulk belangrijk werk doen voor de samenleving, maar zo weinig erkenning geven. Je moet echt ten diepste geloven in de kracht van mensen om zulk werk te kunnen doen. En dat waarderen we - vriendelijk uitgedrukt - maar matigjes. Wat mij betreft mag dat snel veranderen. En dan heb ik het niet alleen over de (justitiële) jeugdzorg, maar bijvoorbeeld ook over het onderwijs. Als je in die branche werkt, vertel je dat anno 2012 ook niet meer met zoveel trots als pakweg dertig jaar geleden.
Ik was onder de indruk van de interviews gisteren. En dat gold ook voor Alex. Ik zie het als een eer dat ik iets van hun verhalen mag doorvertellen. Want ik weet dat er regelmatig kleine wondertjes gebeuren in deze wereld. Zulke gebeurtenissen geven hoop. En hoop doet leven. 'Wir sind Helden' speelden ooit een mooi liedje met een titel die prachtig van toepassing is op jongeren die echt veranderen: 'Du erkennst mich nicht wieder'. Bij deze draag ik dat op aan alle jongeren die willen veranderen en al die helden die hen daarbij helpen.
Ik was op pad met Alex de Groot (.nl) die niet alleen prachtige foto's maakt, maar ook een prima verhalenverteller is. Samen zijn we verhalen in tekst en beeld aan het maken voor een organisatie die zich richt op moeilijke jongeren en hun omgeving. De mensen die zich dag in dag uit inzetten voor deze jongeren zijn in mijn ogen helden. Ik heb diep respect voor al die professionals die op zoek gaan naar de echtheid van jongeren die zich zo diep hebben verstop voor zichzelf. Getraumatiseerd vaak, door welke historie dan ook. Daarmee vlak ik niet uit dat sommige van deze jongeren dingen geflikt hebben die niet door de beugel kunnen en soms heel ernstig zijn en waarbij slachtoffers zijn gevallen. Dat mogen, nee dat moeten ze weten. Gelukkig hebben we daar ons rechtstelsel en onze kinderrechters voor. En als het oordeel dan geveld is, en soms al daarvoor ter bescherming van de samenleving en soms ook zichzelf, dan komen deze jongens en soms meisjes bij deze helden terecht.
Ik geef het je te doen: dagelijks omgaan met jongeren die zo kunnen ontploffen, die zich volledig terugtrekken, die liegen, die manipuleren, die iedereen tegen je proberen uit te spelen. Dan moet je in staat zijn om voortdurend tegen jezelf te zeggen, dat daarachter een heel andere jongere schuilt. Dat er iemand in die verpakking zit die er eigenlijk heel graag uit wil. Maar dat erkennen valt niet mee voor zo'n jongere.
Typisch toch dat we in dit land mensen die zulk belangrijk werk doen voor de samenleving, maar zo weinig erkenning geven. Je moet echt ten diepste geloven in de kracht van mensen om zulk werk te kunnen doen. En dat waarderen we - vriendelijk uitgedrukt - maar matigjes. Wat mij betreft mag dat snel veranderen. En dan heb ik het niet alleen over de (justitiële) jeugdzorg, maar bijvoorbeeld ook over het onderwijs. Als je in die branche werkt, vertel je dat anno 2012 ook niet meer met zoveel trots als pakweg dertig jaar geleden.
Ik was onder de indruk van de interviews gisteren. En dat gold ook voor Alex. Ik zie het als een eer dat ik iets van hun verhalen mag doorvertellen. Want ik weet dat er regelmatig kleine wondertjes gebeuren in deze wereld. Zulke gebeurtenissen geven hoop. En hoop doet leven. 'Wir sind Helden' speelden ooit een mooi liedje met een titel die prachtig van toepassing is op jongeren die echt veranderen: 'Du erkennst mich nicht wieder'. Bij deze draag ik dat op aan alle jongeren die willen veranderen en al die helden die hen daarbij helpen.
RSS Feed