Jaren geleden zat ik op de academie voor expressie door woord en gebaar. Een kersverse opleiding; onze klassen waren de allereerste lichting. De academie had regelmatig last van groeistuipen en daar hadden wij als studenten dan ook weer last van. Zo kregen we in het tweede jaar les van Kees de Groot en binnen de kortste keren was hij een van mijn favorieten. Kees gaf namelijk niet alleen drama, maar ook clownerie. Twee cursussen heb ik bij hem gedaan en met heel veel plezier. Kees was zelf in velerlei opzicht een perfecte clown: melancholieke blik, heel lang, slungelachtig postuur en iets tragisch in zijn uitstraling.
De lessen in clownerie staan dus in mijn geheugen gegrift. Dankzij Kees de clown heb ik ook de prachtige, minder bekende Felline-film 'I clowns' gezien. Het is lang geleden, maar ik herinner me portretten van gepensioneerde clowns die terugkeken op hun leven, afgewisseld met beelden van clowns in actie en aan het trainen. Prachtfilm; moet ik weer eens gaan zien. Maar Kees de clown bracht het niet zo ver op de academie. Na twee jaar (dacht ik) moest hij al weer vertrekken. Belachelijk, vond ik en met mij vele anderen. Ik heb toen als clowneske eenmansactie honderd ballonnen opgeblazen (met wat hulp van studiegenoten), aan elkaar geknoopt en opgehangen in de aula. Bordje eronder met de tekst '99, 98, 97 ...' Er staat me bij dat in die tijd ene Nena een hitje had over luchtballonnen. Die actie had weinig effect, maar stak Kees wel een hart onder de riem en was een mooie uitlaatklep voor mijn gevoel van onrecht.
De macht van het grote tegen het kleine, daarover gaat het David en Goliath-mechanisme. De laatste maanden heb ik er nogal eens last van gehad. Kijk, als kleine, zelfstandige ondernemer ga je ervan uit dat je steun krijgt als je het nodig hebt. Nou, zo werkt het dus niet. Ik ga hier geen namen noemen, want dan wordt het een afrekening en daar hou ik niet - ik ben tenslotte geen mafioso. Maar ik ben wel zeer teleurgesteld in het gedrag van de Goliath's onder de ondernemingen. En ik geloof dat ik niet de enige ben.
Daarom zit ik een beetje te broeden en een beetje te dubben. Als kleine ondernemers richt ik me liefst op, nou ja op ondernemen dus. De schoorsteen rookt als je genoeg energie steekt in je eigen bedrijf. Dat werkt positief naar alle kanten; voor jezelf, voor je opdrachtgevers, voor anderen met wie je samenwerkt en natuurlijk in je gezin. Die keuze was dus snel gemaakt. En inmiddels durf ik ook te beweren dat het een juiste keuze was. De opdrachtenstroom is gegroeid en ik hoop en verwacht dat die ontwikkeling zich voortzet.
Wat mij dwars zit is dat niemand, maar dan ook werkelijk helemaal niemand van de Goliath's aan mij gevraagd heeft hoe het ging, wat er aan de hand was en wat zij zouden kunnen betekenen om het tij te keren of in ieder geval de nood enigszins te lenigen. Dat steekt me. Want zoiets degradeert je tot een niets, een nummer, een niemandalletje. Dus nu ben ik bang dat al die Goliath's eerst wakker gemaakt moeten worden. Dat hoeft wat mij betreft niet per se met een slinger en een steen. Een natte washand is ook prima. Of zet een pan geschilde uien ergens op een bureau. IJsklontjes achterin een overhemd of blouse, ook prima. Of in het uiterste geval een emmer water recht in het gezicht - en dan liefst op een koude, winderige dag. Als we dat nou eens inzetten als het David en Goliath mechanisme, dan hoop en wens ik dat de Goliath's onder de bedrijven weer gaan inzien dat iedere klant een mens is. Iemand met wie je een relatie onderhoudt. En tegen wie je de ene keer zegt 'Goed gedaan, man' en de andere keer 'Wat is er aan de hand; ik heb het idee dat het niet zo goed gaat. Hoe komt dat?'
Ik blijf het in de gaten houden. Als het niet verandert, zetten we vanuit het David en Goliath-mechanisme binnenkort de allereerste 'Nattewashandactie' in. Dus u bent gewaarschuwd. Goliath's!
De lessen in clownerie staan dus in mijn geheugen gegrift. Dankzij Kees de clown heb ik ook de prachtige, minder bekende Felline-film 'I clowns' gezien. Het is lang geleden, maar ik herinner me portretten van gepensioneerde clowns die terugkeken op hun leven, afgewisseld met beelden van clowns in actie en aan het trainen. Prachtfilm; moet ik weer eens gaan zien. Maar Kees de clown bracht het niet zo ver op de academie. Na twee jaar (dacht ik) moest hij al weer vertrekken. Belachelijk, vond ik en met mij vele anderen. Ik heb toen als clowneske eenmansactie honderd ballonnen opgeblazen (met wat hulp van studiegenoten), aan elkaar geknoopt en opgehangen in de aula. Bordje eronder met de tekst '99, 98, 97 ...' Er staat me bij dat in die tijd ene Nena een hitje had over luchtballonnen. Die actie had weinig effect, maar stak Kees wel een hart onder de riem en was een mooie uitlaatklep voor mijn gevoel van onrecht.
De macht van het grote tegen het kleine, daarover gaat het David en Goliath-mechanisme. De laatste maanden heb ik er nogal eens last van gehad. Kijk, als kleine, zelfstandige ondernemer ga je ervan uit dat je steun krijgt als je het nodig hebt. Nou, zo werkt het dus niet. Ik ga hier geen namen noemen, want dan wordt het een afrekening en daar hou ik niet - ik ben tenslotte geen mafioso. Maar ik ben wel zeer teleurgesteld in het gedrag van de Goliath's onder de ondernemingen. En ik geloof dat ik niet de enige ben.
Daarom zit ik een beetje te broeden en een beetje te dubben. Als kleine ondernemers richt ik me liefst op, nou ja op ondernemen dus. De schoorsteen rookt als je genoeg energie steekt in je eigen bedrijf. Dat werkt positief naar alle kanten; voor jezelf, voor je opdrachtgevers, voor anderen met wie je samenwerkt en natuurlijk in je gezin. Die keuze was dus snel gemaakt. En inmiddels durf ik ook te beweren dat het een juiste keuze was. De opdrachtenstroom is gegroeid en ik hoop en verwacht dat die ontwikkeling zich voortzet.
Wat mij dwars zit is dat niemand, maar dan ook werkelijk helemaal niemand van de Goliath's aan mij gevraagd heeft hoe het ging, wat er aan de hand was en wat zij zouden kunnen betekenen om het tij te keren of in ieder geval de nood enigszins te lenigen. Dat steekt me. Want zoiets degradeert je tot een niets, een nummer, een niemandalletje. Dus nu ben ik bang dat al die Goliath's eerst wakker gemaakt moeten worden. Dat hoeft wat mij betreft niet per se met een slinger en een steen. Een natte washand is ook prima. Of zet een pan geschilde uien ergens op een bureau. IJsklontjes achterin een overhemd of blouse, ook prima. Of in het uiterste geval een emmer water recht in het gezicht - en dan liefst op een koude, winderige dag. Als we dat nou eens inzetten als het David en Goliath mechanisme, dan hoop en wens ik dat de Goliath's onder de bedrijven weer gaan inzien dat iedere klant een mens is. Iemand met wie je een relatie onderhoudt. En tegen wie je de ene keer zegt 'Goed gedaan, man' en de andere keer 'Wat is er aan de hand; ik heb het idee dat het niet zo goed gaat. Hoe komt dat?'
Ik blijf het in de gaten houden. Als het niet verandert, zetten we vanuit het David en Goliath-mechanisme binnenkort de allereerste 'Nattewashandactie' in. Dus u bent gewaarschuwd. Goliath's!
RSS Feed