Cash - in oprjochte Fries

Gisteren koffie en lunch met een klasgenoot van de 'skoalle mei de bibel' in Drogeham, het dorp waar ik van mijn 8ste tot mijn 17e heb gewoond. We hadden elkaar meer dan dertig jaar niet gesproken en de mooie, warme en soms ook wat verdrietige verhalen tuimelden over elkaar heen. Er bleken ineens nieuwe parallellen te zijn: zijn vader en mijn schoonvader en -moeder hebben een historie in voormalig Nederlands Indië. Mijn schoonouders zijn er geboren en opgegroeid en naar Nederland gevlucht eind jaren vijftig. De vader van mijn oud-klasgenoot had als sergeant in Nederlands Indië gevochten en daar nooit over willen vertellen. En dat is dan weer mooi vergelijkbaar met de opvatting van mijn schoonvader die nooit meer terug wil, omdat hij daar niet meer gaat vinden wat hij er heeft achtergelaten.
Van vluchten wist Johnny Cash ook het een en ander. Hard wegrennen van jezelf en je verleden. Het werkt natuurlijk niet, maar je kunt het heel lang volhouden. En laten we niet vergeten dat zulke ellende vaak prachtige songs oplevert. En die zijn misschien nog wel mooier als je ze in je 'memmetaal' (raar woord, ik weet het, maar het betekent moedertaal in het Fries) hoort. Mijn oud-klasgenoot die naast zijn werk altijd met muziek bezig is geweest, heeft vorig jaar samen met een vriend van hem het initiatief genomen voor 'De Fryske Cash'. Een bonte verzameling van Friese artiesten heeft toen een rijke schakering aan Cash-songs vertaald, bewerkt en opgenomen. Het resultaat is tijdens een aantal concerten te horen geweest. Gelukkig voor mij hebben ze de nummers ook op cd en lp gezt. Zo'n dubbelelpee kreeg ik gisteren cadeau. 'En dêr bin ik wiis mei.' Binnenkort haal ik de platenspeler van zolder en ga ik op mijn gemak, waarschijnlijk met een goed glas whisky, luisteren naar Fryske Cash. Nu al een collector's item.