Het onderbuikgevoel. Iets op je lever hebben. In hart en nieren. Vlinders in je buik. Nou en of die buik van ons kan spreken. Angst, zenuwen, van alles kan zomaar op je darmen slaan. Denk maar even terug aan een situatie waarin je bang was, of nerveus - bijvoorbeeld voor een sollicitatiegesprek.
Onze buik spreekt. Dat is duidelijk. Maar wie luistert er anno 2015 nog echt naar de buik? En wat doe je als je begrijpt wat je buik vertelt? Want luisteren is één, je buikinstructies opvolgen is nog een heel ander verhaal. Dat vraagt moed, het vraagt de wil om keuzes te maken die misschien wel lang niet door iedereen begrepen worden. Probeer maar eens aan iemand die vooral vanuit de ratio leeft uit te leggen dat je buik gesproken heeft en dat je de buikraad graag opvolgt. Hmm.
Toch is het buikgevoel een onontkoombare factor in alles wat we doen. Zelfs op het niveau van de boardroom. Ik vraag me wel eens af hoeveel besluiten daar uiteindelijk op basis van de intuïtie - het spreken van de buik - worden genomen. Nadat alle feiten, cijfers; alle gegevens van het manamentdashboard. alle marktinformatie en doelgroepenkennis op een rij zijn gezet. Want je kunt nog zoveel weten, echt iets zinnigs over de toekomst zeggen kan bijna niemand. En juist op het hoogste niveau in grote organisaties zie je nogal eens dat de beste besluiten zijn genomen op basis van intuïtie. Vaak tegen de heersende opinie in.
Jammer genoeg is de buikspreekkunst bepaald geen factor van belang op management- en directieniveau. Laat staan dat bestuurders, directieleden en anderen op hoge posities wordt geleerd om ook intuïtie als een factor van belang mee te nemen in hun beslissingen. Bewust. Dat zou vragen om een ander soort bewustzijn in de boardrooms, en dat is nog maar dunnetjes gezaaid - hoewel je misschien wel voorzichtig mag beweren dat het aan het groeien is.
Het zou prachtig zijn als het spreken van de buik een serieuze plek zou krijgen in ons eigen functioneren en in dat van samenleving en bedrijfsleven - bijzonder trouwens hoe in die beide woorden het begrip 'leven' een plek heeft. Leven is onmogelijk zonder buik. Als we meer en beter leren luisteren en interpreteren en opvolgen wat de buik ons zegt, worden we zelf en daarmee de wereld om ons heen een stuk beter. Ben benieuwd welk boardroom daarmee durft te beginnen.
Onze buik spreekt. Dat is duidelijk. Maar wie luistert er anno 2015 nog echt naar de buik? En wat doe je als je begrijpt wat je buik vertelt? Want luisteren is één, je buikinstructies opvolgen is nog een heel ander verhaal. Dat vraagt moed, het vraagt de wil om keuzes te maken die misschien wel lang niet door iedereen begrepen worden. Probeer maar eens aan iemand die vooral vanuit de ratio leeft uit te leggen dat je buik gesproken heeft en dat je de buikraad graag opvolgt. Hmm.
Toch is het buikgevoel een onontkoombare factor in alles wat we doen. Zelfs op het niveau van de boardroom. Ik vraag me wel eens af hoeveel besluiten daar uiteindelijk op basis van de intuïtie - het spreken van de buik - worden genomen. Nadat alle feiten, cijfers; alle gegevens van het manamentdashboard. alle marktinformatie en doelgroepenkennis op een rij zijn gezet. Want je kunt nog zoveel weten, echt iets zinnigs over de toekomst zeggen kan bijna niemand. En juist op het hoogste niveau in grote organisaties zie je nogal eens dat de beste besluiten zijn genomen op basis van intuïtie. Vaak tegen de heersende opinie in.
Jammer genoeg is de buikspreekkunst bepaald geen factor van belang op management- en directieniveau. Laat staan dat bestuurders, directieleden en anderen op hoge posities wordt geleerd om ook intuïtie als een factor van belang mee te nemen in hun beslissingen. Bewust. Dat zou vragen om een ander soort bewustzijn in de boardrooms, en dat is nog maar dunnetjes gezaaid - hoewel je misschien wel voorzichtig mag beweren dat het aan het groeien is.
Het zou prachtig zijn als het spreken van de buik een serieuze plek zou krijgen in ons eigen functioneren en in dat van samenleving en bedrijfsleven - bijzonder trouwens hoe in die beide woorden het begrip 'leven' een plek heeft. Leven is onmogelijk zonder buik. Als we meer en beter leren luisteren en interpreteren en opvolgen wat de buik ons zegt, worden we zelf en daarmee de wereld om ons heen een stuk beter. Ben benieuwd welk boardroom daarmee durft te beginnen.
RSS Feed
