Ieder mens kan mijlenver boven zichzelf uitstijgen. Daarvan ben ik volledig overtuigd. Neem nou 'The Blind Boys of Alabama'. Al voor de Tweede Wereldoorlog kwamen deze blinde mannen bij elkaar om te zingen. Ze zongen in het koor van - en deze naam zou anno 2013 allang niet meer kunnen - the 'Alabama Institute for the Negro Blind in Talladega'. Ze waren toen een jaar of negen. Hun naam ontstond toen een concertorganisator bedacht dat het misschien wel een geinig idee was om een soort van 'contest' tussen twee blinde gospelgroepen te organiseren. Beide groepen die meededen besloten daarop om - na de wedstrijd - hun naam te veranderen. En zo ontstonden de 'Five Blind Boys of Alabama' en de 'Five Blind Boys of Mississippi'. Het hele verhaal van de gospelsingers van Alabama staat hier. In de jaren vijftig en vanaf de jaren '80 opnieuw hebben de heren hun hoogtijdagen. Ze wonnen vijf Grammy's.
Over hun blindheid zeggen ze dit: “Our disability doesn’t have to be a handicap. It's not about what you can't do. It's about what you do. And what we do is sing good gospel music."
Als klein Fries jongetje werd ik al geconfronteerd met gospelmuziek. Weliswaar niet in de jaren '50 - toen was ik nog niet geproduceerd - maar in de jaren zestig. Ik zie de elpee's met muziek van Mahalia Jackson (die voornaam alleen al!) zo voor de geest halen. En die muziek. Die ging echt dwars door me heen. Het verhaal erachter kende ik nog niet, maar ik voelde wel degelijk dat er heel wat meer in zat dan wat je hoorde.
De Blind Boys zijn een prachtvoorbeeld van mensen die ver, heel ver boven hun handicap uitstijgen. Muziek is iets waaraan je je niet alleen kunt vastklampen, maar waar vanuit ook een grote bindende kracht kan gaan. Gospel is natuurlijk hét voorbeeld daarvan. Muziek draagt niet alleen cultuur, maar draagt ook groepen mensen; brengt ze naar een hoger spiritueel niveau, naar een diep doorleefd gevoel van gezamenlijkheid, van delen en van beleving. Misschien heb ik als jongetje als iets daarvan gevoeld als ik met mijn ouders naar Mahalia Jackson luisterde (op de grijze Philips platenspeler met ingebouwde speaker die ik nog zo voor me zie). En misschien heeft me dat wel zo diep geraakt dat ik anno 2013 ook en nog steeds op zoek ben naar beleving en gezamenlijkheid. Naar datgene wat mensen kan helpen, op weg kan brengen naar de staat waarin ze uitstijgen boven zichzelf. Met of zonder handicap.
Over hun blindheid zeggen ze dit: “Our disability doesn’t have to be a handicap. It's not about what you can't do. It's about what you do. And what we do is sing good gospel music."
Als klein Fries jongetje werd ik al geconfronteerd met gospelmuziek. Weliswaar niet in de jaren '50 - toen was ik nog niet geproduceerd - maar in de jaren zestig. Ik zie de elpee's met muziek van Mahalia Jackson (die voornaam alleen al!) zo voor de geest halen. En die muziek. Die ging echt dwars door me heen. Het verhaal erachter kende ik nog niet, maar ik voelde wel degelijk dat er heel wat meer in zat dan wat je hoorde.
De Blind Boys zijn een prachtvoorbeeld van mensen die ver, heel ver boven hun handicap uitstijgen. Muziek is iets waaraan je je niet alleen kunt vastklampen, maar waar vanuit ook een grote bindende kracht kan gaan. Gospel is natuurlijk hét voorbeeld daarvan. Muziek draagt niet alleen cultuur, maar draagt ook groepen mensen; brengt ze naar een hoger spiritueel niveau, naar een diep doorleefd gevoel van gezamenlijkheid, van delen en van beleving. Misschien heb ik als jongetje als iets daarvan gevoeld als ik met mijn ouders naar Mahalia Jackson luisterde (op de grijze Philips platenspeler met ingebouwde speaker die ik nog zo voor me zie). En misschien heeft me dat wel zo diep geraakt dat ik anno 2013 ook en nog steeds op zoek ben naar beleving en gezamenlijkheid. Naar datgene wat mensen kan helpen, op weg kan brengen naar de staat waarin ze uitstijgen boven zichzelf. Met of zonder handicap.
RSS Feed