Ben je wat je denkt?

Of denk je wat je bent? Ik ben ervan overtuigd dat ieder mens zijn of haar eigen wereld schept. Dat heeft overigens niet allereerst met je denkvermogen te maken. Een mens kan een briljante denker zijn en toch een volgslagen verwrongen wereldbeeld hebben. Zet de tv maar aan en je komt ze bij bosjes tegen.
Gelukkig zijn wij mensen veel meer dan ons hoofd. Onze denkkracht is weliswaar belangrijk, maar het is bepaald niet wie we zijn. Wat (of beter: wie) dat dan wel is? Volgens mij zijn wij veeleer ons bewustzijn dan ons denk-zijn.  Vandaag las ik dat gedachten ook materie zijn en dus volstrekt vergankelijk. Denken roest net zo hard en nog veel sneller dan metaal. Er zijn talloze voorbeelden van mensen wiens denken zichtbaar volledig vastgeroest is. Dat spreekwoord is er niet voor niets. 
Het begrip bewustzijn is er niet voor niets. En het betekent ook niet zomaar bewust zijn. Het gaat over de kunst van zijn; de kunst van aanwezigheid. En dan is dat denken maar een lastige hindernis. Waarom? Het denken is volledig bepaald door onze historie. Anders gezegd: alles wat je denkt is ingeprent en daardoor dus niet oorspronkelijk. In ons denken torsen we voortdurend ons verleden mee. Wat onze ouders, leraren, vrienden, grootouders, pastoors, goeroes, dominees, hoogleraren, partners en vele, vele andere ons hebben ingeprent. 
Het is vaak een last waaronder we gebukt gaan. En een zegen voor een ieder die zijn of haar inkomen verdient met therapieën en meer van zulks. Want vaak lukt het hen om de lastdragenden te doen beseffen dat het niet nodig is. Dat het slechts een deel van hen is. Een schaduw uit het verleden die over het licht van het heden ligt. 
Wij mensen hebben ongelooflijke capaciteiten. Eén mens kan de wereld veranderen - voorbeelden genoeg. Het unieke van die mensen is dat ze allemaal, stuk voor stuk, het denken voorbij waren. Wij kunnen - als we dat willen - ons denken, onze gedachten observeren. Wij zijn in staat om van een afstandje naar onszelf te kijken. Alsof we op een paar meter afstand van ons eigen persoontje gaan staan. Dat is uniek. En dat is een eigenschap, een kracht die we nog veel te weinig benutten. Want juist die capaciteit kan de wereld veranderen. Daarmee kunnen we het besef brengen dat het leven een aaneenschakeling is van momenten. En dat we die kunnen laden. Hoe positiever hoe beter. Allereerst voor onszelf. En als we dat maar een fractie onder de knie hebben, voor de rest van de wereld. Dat doet wonderen. Echte wonderen. Het kan.