Rainer Werner Fassbinder was geen man van vrolijke films. Niet zo vreemd, want het tijdperk waarin hij leefde werd - zeker in het toenmalige West-Duitsland - bepaald niet gekenmerkt door al te veel positivisme en 'wir können es'-denken. 'Angst essen Seele auf' is een discriminatiedrama met een tragisch open einde. Dit werk, dat in twee weken (!) werd gedraaid, even tussen twee andere grote producties door, waaronder 'Effi Briest', wordt gezien als een van zijn beste films. Maar zoals gezegd, vrolijk word je dr niet van.
Ik vraag me wel eens af hoeveel mensen er primair vanuit angst leven. Ik vrees dat het er heel veel zijn. En dat bijzonder triest, want angst - zo weet iedereen - is een bijzonder slechte raadgever. Dus wat gebeurt als een mens zich laat leven door zijn diepste angsten: verkeerde keuzes. Vlek op vlek, Negatieve ervaring na negatieve ervaring. En nee, ik ga het nu niet over Geert Wilders hebben - daarvan heb ik van begin af aan al gezegd vanzelf de ware aard boven komt en dat uiteindelijk niemand zich voor de gek laat houden. Bange mensen hoeven nog niet per se dom te zijn.
Ik hou ervan om zaken om te draaien. Wat zou er gebeuren als je probeert om zoveel mogelijk zonder angst te leven. Allereerst denk ik dat je er zelf een stuk vrolijker van wordt. Een plezieriger mens voor je omgeving ook. En als de angst je niet leidt, ga je zien dat er heel veel moois is. Angst hangt een grauwsluier over alles heen. Een grijze waas die permanent voor je ogen hangt, waardoor je voortdurend in een soort van winterdepressie leeft.
Daar heb ik geen zin in en doordat ik zoveel mogelijk zonder angst door het leven wandel (niet dat ik nooit bang ben hoor) overkomen me vaak hele bijzondere dingen.
Zo bood vorige week onze overbuurman spontaan aan om met mijn klassieke Ford aan de slag te gaan. Inmiddels heeft hij de 2 ton zware wagen op blokken gezet, de startmotor eronder vandaag gehaald en hebben we samen gekeken waar het probleem in de startmotor zou kunnen zitten. We hebben het niet ontdekt, maar maandag breng ik het ding naareen specialist die meteen ook al zei dat hij zo'n startmotor altijd kan repareren. Bij deze bedank ik mijn overbuurman hartelijk voor zijn hulp. Fantastisch!
Nou weet ik natuurlijk echt niet of er een relatie is tussen het loslaten van angst en het vastschroeven van een gerepareerde startmotor. Maar ik weet wel dat ik straks weer eens een ritje kan maken in die klassieker. Daar verheug ik me nu al op. En hoe het komt dat mijn overbuurman, met wie ik geregeld een praatje maak, nu ineens vond dat dit moest gebeuren? Misschien vraag ik hem dat nog wel eens. Bijvoorbeeld als ik een aardigheidje breng om hem te bedanken. Want hij is bepaald ook geen angstig type. Net met pensioen, maar hij wil nog één ritje maken in een grote truck. Om een enorme ketel van Roemenië naar Ethiopië te brengen. Je moet het maar durven
Ik vraag me wel eens af hoeveel mensen er primair vanuit angst leven. Ik vrees dat het er heel veel zijn. En dat bijzonder triest, want angst - zo weet iedereen - is een bijzonder slechte raadgever. Dus wat gebeurt als een mens zich laat leven door zijn diepste angsten: verkeerde keuzes. Vlek op vlek, Negatieve ervaring na negatieve ervaring. En nee, ik ga het nu niet over Geert Wilders hebben - daarvan heb ik van begin af aan al gezegd vanzelf de ware aard boven komt en dat uiteindelijk niemand zich voor de gek laat houden. Bange mensen hoeven nog niet per se dom te zijn.
Ik hou ervan om zaken om te draaien. Wat zou er gebeuren als je probeert om zoveel mogelijk zonder angst te leven. Allereerst denk ik dat je er zelf een stuk vrolijker van wordt. Een plezieriger mens voor je omgeving ook. En als de angst je niet leidt, ga je zien dat er heel veel moois is. Angst hangt een grauwsluier over alles heen. Een grijze waas die permanent voor je ogen hangt, waardoor je voortdurend in een soort van winterdepressie leeft.
Daar heb ik geen zin in en doordat ik zoveel mogelijk zonder angst door het leven wandel (niet dat ik nooit bang ben hoor) overkomen me vaak hele bijzondere dingen.
Zo bood vorige week onze overbuurman spontaan aan om met mijn klassieke Ford aan de slag te gaan. Inmiddels heeft hij de 2 ton zware wagen op blokken gezet, de startmotor eronder vandaag gehaald en hebben we samen gekeken waar het probleem in de startmotor zou kunnen zitten. We hebben het niet ontdekt, maar maandag breng ik het ding naareen specialist die meteen ook al zei dat hij zo'n startmotor altijd kan repareren. Bij deze bedank ik mijn overbuurman hartelijk voor zijn hulp. Fantastisch!
Nou weet ik natuurlijk echt niet of er een relatie is tussen het loslaten van angst en het vastschroeven van een gerepareerde startmotor. Maar ik weet wel dat ik straks weer eens een ritje kan maken in die klassieker. Daar verheug ik me nu al op. En hoe het komt dat mijn overbuurman, met wie ik geregeld een praatje maak, nu ineens vond dat dit moest gebeuren? Misschien vraag ik hem dat nog wel eens. Bijvoorbeeld als ik een aardigheidje breng om hem te bedanken. Want hij is bepaald ook geen angstig type. Net met pensioen, maar hij wil nog één ritje maken in een grote truck. Om een enorme ketel van Roemenië naar Ethiopië te brengen. Je moet het maar durven
RSS Feed