Als ik om me heen kijk

Als je lelijkheid wilt zien, wanneer je om je heen kijk, het nieuws ziet, de krant leest, je twitterfeed volgt, dan zul je lelijkheid zien. Wil je schoonheid zien, dan zul je anders moeten leren kijken. De wereld is zoals je die zelf ervaart. Ben je een cynicus, dan mag je ervan uitgaan dat je veel cynisme zult treffen; niet alleen in wat je ziet, ook in de mensen die je treft. Die trek je aan. Zuur zoekt zuur, zeg maar. 
Als je een positivo bent, zoekt dat je ook op. Het een is niet beter dan het ander. Misschien wat gezonder - als je ondanks alles de schoonheid van de wereld om je heen, de mensen, dieren, planten weet te zien, heeft dat effect op hoe je je voelt. En steeds vaker wijst onderzoek uit dat hoe je je voelt van wezenlijk belang is voor je gezondheid.
Dat wil natuurlijk niet zeggen dat alles te begrijpen is. Ruim een week geleden overleed Wilbert, de art director met wie ik ruim tien jaar heel nauw heb samengewerkt. Hartstilstand op zijn 51ste. Daar snap ik dan helemaal niets van. Maar ja, snappen is iets dat je met je hoofd doet en het verstand probeert logica te brengen waar soms geen logica is. Wat ik weet is dat Wilbert een zeer spiritueel mens was die zich ten diepste realiseerde dat wat je hier op aarde komt doen maar een deeltje is van een veel, veel groter geheel. 
Ik heb heel veel van Wilbert geleerd. Over in het moment leven bijvoorbeeld. Hij kon dat als geen ander en sleepte mij daar geregeld in mee. Dat koester ik. Herinneringen, beelden, avonturen. Gek genoeg hebben we veel van onze concepten bedacht op een wat verwilderd kerkhof in Amsterdam. Om ons creatieve denken op weg te helpen, legden we kilometers af. De omgeving van de Anthony Fokkerweg kennen we  op ons duimpje. Die kilometers maak ik overigens nog steeds, vaak met Sipke de hond. Geestverruimend.
Als ik om me heen kijk, zie ik zo nu en dan een flard van Wilbert. Het bizarre is dat ik juist nu een boek lees van iemand die een 'near death experience' heeft gehad: Anita Moorjani. De schoonheid die zij beschrijft in de uren dat zij 'daar' is, kan ze nauwelijks in woorden vangen. Ik vind het een enorm troostende gedachte dat Wilbert - die zo van mooie dingen hield en ze steeds vaker schilderde - nu volkomen in die schoonheid is opgenomen en er met overvolle teugen van kan genieten.