Vlinder. Storm. Vos. Raaf. Fabel. Zon. Maan. Kinderen krijgen tegenwoordig andere namen dan laten we zeggen vijftig jaar geleden. Moet iedereen natuurlijk zelf weten. Maar zo'n kleintje heeft er niks over te zeggen - lijkt me wel goed om dat nog even te bedenken voordat je je kind Rou'chainnelhey noemt. Misschien hadden die ouders nog iets teveel last van de vlindertjes in en on hun hoofd.
Daar zijn ze trouwens niet de enige in. Er zijn hele groepen voor wie het vlinderen, fladderen, of hoe je het ook wilt noemen een levensstreven is geworden. De nieuwe nationale hobby. En dat is toch een beetje jammer. Omdat het meestal de vorm krijgt van een meer of minder tijdelijke ontsnapping aan de realiteit. 
Dat brengt me op de andere - keiharde - betekenis van vlinderen. Heb ik net ontdekt. Vlinderen is ook het vlak en glad maken van een betonnen vloer. Boink. Einde zweven. Wat dat zijn nuchtere types hoor, gasten die betonnen vloeren vlinderen.
Die nuchterheid kunnen we maar al te goed gebruiken. Want dat andere vlinderen is weliswaar best leuk en onderhoudend en afleidend en ook wel gewoon lekker, maar waar leidt het toe? Volgens mij alleen maar met een langere of kortere omweg naar jezelf. 
Daarom dus. Jezelf ontvlinderen. Want zo belangrijk ben je niet. Is niemand niet. Stop met dat gefladder. Het leidt af. En zeker niet tot jezelf. Gooi wat meer beton in je persoon. Laat het lekker uitharden en strijk het dan lekker vlak en glad. Heb je een mooie kern waarvan alles soepeltjes afglijdt. En zal ik je nog iets voorspellen? We krijgen ook ineens hele andere babynamen. Let maar op!

Wroeten. Dat doen dieren die hun voedsel uit de grond halen. Varkens bijvoorbeeld zijn er erg goed in. Honden kunnen het ook vrij aardig. Niet voor niets worden beide diersoorten ingezet bij het zoeken van truffels. Het vraagt een heel goed ontwikkeld reukorgaan.
Wij wroeten ook, maar dat heeft weinig te maken met de activiteiten van onze neus. Ik ben ze althans nog niet tegenkomen: mannen en vrouwen die met hun neus op en in de grond iets lekkers proberen te ontdekken. Als wij wroeten, gaat het meestal om wat we over anderen willen vinden. We wroeten in iemands leven. We wroeten om smerigheid te ontdekken. Soms is dat heel goed en erg nodig. Denk maar aan een journalistieke context. Dankzij het gewroet van vasthoudende onderzoekers komen zaken boven die men hardnekkig verborgen wilde houden. 
Een beetje in de aarde wroeten is trouwens hartstikke gezond. Zeker voor kinderen. Laat ze maar lekker vies worden. Een worm eten? Laat maar gaan. Bouwt allemaal aan de weerstand.
We leven in een tijd waarin veel mensen uitgebreid in zichzelf gaan wroeten. Er zit leed. Pijn. Er zijn onverwerkte verledens. Onopgeloste ruzies. Slecht afgebroken relaties. Vaders, moeders die een onverkwikkelijke rol speelden in je leven. Vul zelf maar in.
Dan is wroeten misschien best een tijdlang nodig. Met hulp van deze of gene deskundige. 
Waar ik het eigenlijk over heb, is het wroeten om het wroeten. Het wentelen in alles wat niet goed is aan jezelf. Het rollebollen in de sfeer van 'zie je wel dat ik... en vul maar in. Dat is egotripperij. Aandacht vragen. Je ik die gezien wil worden. De energievreter en de negatieve pool.
Jezelf ontwroeten wil zeggen dat je jezelf allereerst accepteert. Helemaal. Precies zoals je nu bent. Met al je nukken en kuren en kwalen en onhebbelijkheden. Ja, dat ben jij. En zo ben je. En dat is goed. Soms misschien niet zo fijn. Maar accepteer het maar. 
Waarom? Dan komt er rust. En langzaamaan stilte. De ruimte om echt naar jezelf te kijken. Voorbij dat ego. Voorbij dat stemmetje dan je van alles influistert. Dat wil dat je je voortdurend vergelijkt met anderen. Dat je steeds in de spiegel kijkt en vindt dat het niet goed is wat je ziet. Die trip down negativity lane.
Jezelf ontwroeten houdt in dat het goed is. Jij bent goed. Nee, je bent geweldig. Altijd. Overal. Dat zit in je. Die belofte. Die energie. Die uitstraling. En vooral: dat besef. He he. Weer grond onder je voeten. En nee, je hoeft er niet in te snuffelen. Ontwroeten doet ontmoeten, zou je kunnen zeggen. Niet je ego, maar je mooie zelf. Datgene wat jou prachtig maakt. Die kern die ieder mens heeft. En waarop we ons ten diepste met elkaar verbinden. Zonder wroeten, zonder zorgen, zonder meer.

Vakantietijd. Veel volwassenen zijn hard bezig om los te laten wat ze gedurende werktijd hard proberen vast te houden: aangesloten zijn op alles wat en iedereen die belangrijk is qua werk. Bij de een gaat dat heel abrupt. Een laatste zwaai naar de collega's, de deur van het bedrijf valt dicht en de last valt van de schouders. De gedachte dat anderen het wel zullen overnemen geeft rust.
Bij de zzp'er gaat het een beetje anders. Allereerst is er meestal geen bedrijfsdeur die dicht valt. Collega's zijn er ook niet - wel opdrachtgevers en samenwerkingspartners. En iemand werk laten overnemen betekent meestal dubbele kosten: de inhuur van die professionals en zelf een tijdje geen inkomen vanwege vakantie. Maar de vooruitkijkende zzp'er heeft dat natuurlijk allemaal ingecalculeerd. Bovendien is de zzp'er al wat vrijheid gewend, dus is de overgang naar vakantie is misschien wel wat minder groot.
Ontpluggen gaat overigens nog wel een paar stappen verder dan loskomen van werk tijdens de vakantie. Sterker, dat is juist het probleem. De grote kunst is om los te komen van je werk terwijl je ermee bezig bent. Om er op zo'n manier mee om te gaan dat het niet jou beheerst, maar andersom.
Jezelf ontpluggen wil ook zeggen dat je geregeld even naast jezelf gaat staan en kijkt hoe het gaat. Word je blij van wat je doet? Ben je een leuk mens voor jezelf? En voor je collega's? En voor thuis? Doe je wat je echt wilt? En zo niet, waarom blijf je dat dan doen? Elk antwoord op die vraag is overigens goed. Het is jouw antwoord en dat is blijkbaar legitiem op dit moment. 
Probeer de angst voor verandering los te laten. Dan ontplug je jezelf echt. Hoe zou het zijn als je dit niet deed, maar dat wat je diep in je hart echt heel graag wilt? Hoe zou je wereld er dan uitzien? Wat zou je betekenen? Voor jezelf? Voor de mensen om je heen? Wat zou het je opleveren (en dan heb ik het niet allereerst over geld)?
Juist deze zomerperiode is een mooi moment om daarover te dromen. En om vanuit die droom eens goed naar jezelf te kijken. Niet alles hoeft meteen te veranderen. Een paar baby steps is vaak al voldoende. Kijk eens naar hoe je naar je collega's kijkt. Of naar je leidinggevende. Naar je klanten of opdrachtgevers. Probeer ze eens anders te zien, want ze zijn veel meer dan dat. 
Jezelf ontpluggen wil allereerst zeggen dat je de mallen even laat voor wat ze zijn. Dat je even niet meer alles voor lief neemt. Dat je net even wat verder kijkt; even stil staat; even beschouwt. Ik verzeker dat levert je heel veel op. De kijk op jezelf en op de ander verandert. Je ziet en ervaart veel meer dan je ooit voor mogelijk hield. En er gebeuren dingen die je nooit voor mogelijk hield. Dus begin er vandaag nog mee. Het is zomer, het is nog een beetje vakantie. Een fractie avontuur in je werk, in je leven - daar ga je misschien wel van zweven. En dan ziet de wereld er ineens heel anders uit.

Toen ik een jongetje was bestond entertainment uit kikkers, slootjes, zandhopen, vuurtjes stoken, in het hooi of gras spelen, bord- of kaartspellen doen als het regende en soms lekker in de plassen stampen, met modder gooien (ja - letterlijk), sneeuwhutten bouwen, zwemmen in natuurwater (oh wat haatte ik het zwembad in Leeuwarden waar we wekelijks met de schoolbus naartoe gingen voor zwemles), in bomen klimmen (nou ja, een stukje dan in mijn geval), gekke dingen zoeken (hele oude pijpekoppen bijvoorbeeld), rare ideeën gewoon uitoveren en natuurlijk hutten bouwen. Wij hadden - ik ben er nog trots - de hoogste hut van het dorp met vier verdiepingen. Gewoon in onze achtertuin; samen met mijn broertjes gebouwd.
Al die dingen kunnen nog steeds. Behalve met de schoolbus naar het zwembad in Leeuwarden dan. Veel kinderen doen ze gelukkig ook nog. Want oh wat is dat goed voor een kind - naar buiten en de wereld zelf ontdekken. Je knie openhalen, een vriendje die je troost en geruststelt en zien hoe je wond binnen de kortste keren dicht is. Altijd zorgen dat een van je vrienden een horloge heeft omdat je om zes uur thuis moet zijn. En natuurlijk weet je hoe lang het lopen en fietsen is. En natuurlijk vergeet je de tijd.
Maar wat wisten we weinig. Hoe anders is dat nu. Information overlaod. Alles, werkelijk alles is te vinden. En dat is fantastisch want het verdeelt ons niet meer in weters en niet-weters. Nou ja, het zou mooi zijn als het zo was. In principe moet het kunnen, maar je moet ook een weter wíllen zijn. We laten ons maar al te graag afleiden. En afleiding genoeg anno 2018. Entertainment rolt als een gigantische stoomwals over ons heen. Kijk maar eens om je heen als je in het OV zit: alle koppies op de schermpjes. Infotainment, entertainment, gametainment.
Zo weet straks geen kind meer hoe glibberig een kikker is. Hoe blubber tussen je tenen voelt. Hoe je veilig over een hek of onder prikkeldraad door glipt.  Of je een stier wel of niet kunt vertrouwen. Hoe het voelt om uit een boom te vallen en ondanks je schrammen en die buil op je kop toch gewoon naar huis te lopen.
Dus we moeten onszelf gaan ontertainen. Het wordt tijd om weer echt dingen te gaan beleven. Want virtueel is ehh... virtueel. Dus niet echt. Het is 'een bijvoeglijk naamwoord dat betrekking heeft op zaken die niet tastbaar zijn, maar slechts denkbeeldig of digitaal bestaan'. Jezelf ontertainen wil dus zeggen dat je weer 'voor het echie gaat'. Voor wat tastbaar, voelbaar en dus ook breekbaar is. Voor echte ervaringen en dus ook voor echt contact. 
Jezelf ontertainen betekent dat je hier en nu bent. Dat je ervaart met je zintuigen; ja ook dat zesde. Dat je blik op anderen is (en niet op een scherm) en dat je echt wilt weten hoe die erbij staat, zit, ligt. Ontertainen brengt de nieuwsgierigheid terug. Naar elkaar. Naar die kikker en die blubber. En naar jezelf. Naar wat je voelt en hoe dat is. Ontertainen is het beste dat de mensheid in de komende decennia kan overkomen.

Soms ben je murw. Geslagen. Geluld. Geargumenteerd. Geduld (ja, dat is een werkwoord). Gestreden. Gebeden. Gesmeekt. Gepoogd. Soms lijkt het even op.
Maar weet je wat murw betekent? Het werkwoord murwen (ik murwde) betekent zacht, week maken. En dat is ook precies wat er gebeurt. Als het op is, heb je geen weerstand meer. Je stopt met strijden. Je bent het vechten moe. Je valt - soms letterlijk - stil. En dat wil zeggen dat je je opent. Want wat zacht en week is, opent zich.
Wat zich opent laat het binnenste zien. Het hart. De kern. Dat wat jou de mens maakt die je bent. Voorbij het ik. Voorbij het ego. Na de overgave komt de acceptatie. Van hoe het is. En dat het niet anders is. Dan zo.
Eigenlijk zou het niet zo moeten zijn. Dat je eerst murw moet raken en dan pas die zachtheid, die openheid kunt laten zien. Het zou als vanzelf moeten zijn. Ontmurwd. Zoals je bent. Zoals je alles ziet en voelt en dus ook accepteert dat het zo is. Maar de praktijk is weerbarstig.
Jezelf ontmurwen wil zeggen dat je voorbij het proces van murw raken gaat. De zachtheid, de openheid worden deel van wie je bent. Niet dat je niet meer geraakt kunt worden. Dat je verhardt. Integendeel. Ontmurwen houdt in dat je te allen tijde accepteert wat er is. Wat dat ook is. En waar dan ook. Klinkt eenvoudig, is het niet. 
Wat het je oplevert? Rust. Ruimte. Stilte. Van betekenis zijn voor jezelf en voor iedereen die om je heen is. Zien wat gezien moet worden. Luisteren naar wat gehoord moet worden. En daarop vanuit die zachtheid reageren. Zo help je ook anderen ontmurwen. Want het mooie van die zachtheid is dat er voor anderen ook geen ontkomen aan is. Ze worden in hun ziel geraakt. Soms zie je dat gebeuren. Lang niet altijd want het vraagt van die ander om dat ook te erkennen. Dat wil nog wel eens lastig zijn. 
Wat mij betreft mag ontmurwen hét woord van 2018 en verder worden. Omdat het alles, alles en iedereen zachter maakt. 

Je kent het vast wel - van die dagen dat je door het leven sjokt. Gek woord eigenlijk. Daarom heb ik even opgezocht waar het vandaan komt. Dat blijkt een stuk eenvoudiger dan ik dacht. Sjokken is gewoon een verbastering van schokken. En dat klopt wonderwel als je nadenkt over hoe dat sjokken eruitziet.
Nou kan het leven soms best wel shocking zijn. Althans; zo kunnen we het ervaren. En dat heeft dan weer alles met onze verwachtingen te maken. Op de dingen waarop we rekenen. De mazzeltjes waarop we hopen. En al die zaken waarvan we bijna zeker wisten dat ze ons toe zouden vallen. Of mee.
Maar ja, zo werkt het niet. Ons leven is grillig en het lijkt heel vaak alsof we er totaal geen invloed op hebben. Alsof het zich volstrekt schoksgewijs aan ons ontrolt. Zonder dat we er ook maar iets over te zeggen hebben. En, eerlijk is eerlijk, we hebben natuurlijk ook maar bijzonder weinig te zeggen over het verloop van onze dagen, weken, maanden en jaren. 
Dus dat er schokken komen, daaraan valt niet te ontkomen. Hoe we daarmee omgaan; daar hebben we wel van alles over te zeggen. En dat bepaalt hoe we in het leven staan. 
Niet dat je dan een enorme pessimist moet worden. Zo iemand die bij alles zegt 'Zie je wel, ik zei het toch al. Wordt niks. Gaat nooit gebeuren. En het zal nog wel erger worden.' Zinloos. Erger nog: een basale denkfout: uitgaan van het ergste. Wat voor leven krijg je dan? Nee, de kunst is om mee te varen op de stroom.
Jezelf ontsjokken doe je door je mee te laten voeren en niet in de weg te gaan staan van de natuurlijke loop van de dingen. Dat vraagt geregeld een vorm van radicale acceptatie en dat is een kunst die je niet zomaar te pakken hebt. Maar het kan wel: meebewegen in plaats van tegenstribbelen. Het laatste kost heel veel energie en levert niks op. Terwijl meegaan met de stroom eerder energie oplevert. En nieuwe inzichten. Bovendien: hoe ruig het water ook is, er komt altijd een rustiger gedeelte.
Dus begin met jezelf ontsjokken. Je zult zien dat het jou helpt. En dat anderen het ook al snel gaan zien. Aan je houding. Je manier van (mee)bewegen. Je meevoelen. Je groeiende inzicht. Je wijsheid die je steeds vaker deelt. En dan komt er een dag dat je denkt: hee, ik sjok nooit meer. Dan ga je mee op de stroom. Met een beetje geluk vind je de tijd en de rust om steeds vaker om je heen te kijken, luisteren en ervaren. En dan zie je hoe mooi alles is.

Op youtube staat een prachtige speech van de Australische grappenmaker Tim Minchin voor afstuderende filosofen. Een van de meest opvallende dingen die hij zegt is : Don't think too much about your happiness. Happiness is like an orgasm, if you think too much about it, it goes away. Richt je op het geluk van de ander. En dan, zegt hij, krijg je vanzelf zo nu en dan een geluksmoment 'as a side effect'. We zijn niet op de wereld gekomen om in een constante staat van gelukzaligheid te verkeren (dat moet toch ook vreselijk saai zijn...). Enfin, kijk zelf maar. 
Die Minchin is niet alleen een hele goede grappenmaker (klinkt toch veel beter dan comedian), maar hij is ook enorm van het ontmoeilijken. Net als ik. Het leven is niet moeilijk; wij maken het moeilijk. En daarom dit pleidooi voor het ontmoelijken.
Want wat gebeurt als je ineens tegen jezelf gaat zeggen dat het allemaal zo ingewikkeld niet is. Nou? Juist, het wordt dan vrijwel meteen ook een stuk eenvoudiger. Nog maar een mooie quote dan: 'If you change the way you look at things, the things you look at change.' Die is van dr Wayne Dyer. En ik durf inmiddels uit ervaring te zeggen dat hij gelijk heeft.
Dat is dus de supereenvoudige kern van ontmoeilijken (op de een of andere manier vind ik het heel fijn om veel woorden cursief te zetten in deze blogpost. Hoop dat ik het daarmee niet moeilijker maak. If so, please forgive me). Je bepaalt zelf hoe je tegen de dingen aankijkt. Echt. En ook altijd. Als je dat eenmaal tot in je diepte vezels beseft, voel je naast vrijheid ook een grote verantwoordelijkheid. Want als je echt helemaal zelf bepaalt hoe je met de dingen omgaat; hoe je ze ziet betekent dat ook dat hoe jouw leven eruit ziet echt en compleet van jou afhangt. 
Dat wil niet zeggen dat je dan maar een dociel figuur moet worden en compleet reactief op deze aardkloot rondloopt. Integendeel. Jezelf ontmoeilijken zadelt je op met keuzes. Elk moment weer. Het mooie is dat je dan zelf kunt bepalen hoe je omgaat met dat moment en wat er gebeurt. Het lastige is dat je steeds opnieuw moet kiezen.
Eigenlijk kunnen we maar het beste allemaal wat meer grappenmaker worden, net als Tim Minchin. Maar dan wel met mildheid en een vleugje wijsheid en vooral en bovenal met de lach om jezelf. Om al die niet zo slimme keuzes die je maakte. Lach erom. Je mag elke keer opnieuw. Als je lacht ben je direct aan het ontmoeilijken. En je weet hoe het werkt met een lach. Als je een ander lachend aankijkt is het voor diegene bijna onmogelijk om niet te lachen. Die is alvast ontmoeilijkt. Voor dat moment dan. Goed, meteen beginnen maar? Samen ontmoeilijken, eens kijken wat dat voor de wereld doet.

Je hebt van die mensen die nooit zonder hoofddeksel naar buiten gaan. Ook als het 30 graden of meer is. Blijkbaar hebben ze een uitstekende interne airco waarvan ik soms zou willen dat ik hem ook had. Over die mutsen, petten, caps, hoedjes en hats gaat die stukje niet. Wel over de muts die we zelf over ons hoofd trekken. Vaak.
Het is ook niet zo eenvoudig om ongefilterd door het leven te gaan. Want dat bedoel ik met die muts - een filter; een beschermlaag; een buffer. Ik begrijp ook best dat je die zo nu en dan nodig hebt. Want er komt zo idioot veel op ons af en in zo'n enorm hoog tempo. Dan wil je wel eens even niks en trek je dus die muts zo diep mogelijk over je oren en je ogen.
Toch is dat niet zo'n handige tactiek. Want met het optrekken van de bescherming, van de afweer hou je vrijwel alles op afstand. Sterker, je bouwt afstand in waardoor anderen je maar moeilijk kunnen bereiken. En juist daardoor kom je nog meer in die muts terecht.
Hoe doe je dat dan - ontmutsen? Het begint met kiezen. Klik facebook weg. Zet je mail geregeld uit. Gooi de nieuws-apps van je smartphone. Laat Linkedin een paar uur voor wat het is. En sluit ook je mailprogramma voor een paar uur. Dat is en goed begin. Even geen impulsen vanuit de technologie. Pff.
Ga vervolgens de natuur in. Doelloos. Maakt niet uit waar. Nou ja, een plek met niet al teveel anderen is wel fijn. Loop rond. Loop nog langer rond. Loop heel lang rond. En dan nog even doorgaan. Je zult merken dat er iets van je af valt. Inderdaad die muts. Weg is ie.
Wat er dan gebeurt? Dat moet je zelf maar ervaren. Door bovenstaande gewoon eens te doen. Ja het kost tijd. Waardeloze tijd. En die is kostbaar tegenwoordig. De ervaring van het niets en niemand.
Ontmutsen. Doe maar. Je wordt er een ander mens van.

Wat is irritanter: enorme jeuk aan je neus of je allergrootste ergernis? Het lijkt er soms op dat je ergeren is verheven tot nationale volksport numero uno. Je zou bijna gaan denken dat elke inwoner van dit land compleet geërgerd door het leven sjokt. Gebukt onder het afschuwelijke leed dat anderen haar of hem dagelijks aandoen. Op welke manier en via welke medium dan ook.
Gelukkig is de realiteit anders. Allereerst omdat de wereld om ons heen gelukkig uit veel meer bestaat dan volwassenen. De meeste kinderen hebben weinig tot geen last van ergernissen. Waarschijnlijk kijken de meeste zes- en zevenjarigen je verbaasd aan als je ze vraagt waaraan ze zich ergeren. Ze kennen boosheid, een ruzietje, misschien wat verdriet. Maar ergernis? Nooit van gehoord.
Ergernis is nergens voor nodig. En toch heb ik er zelf ook geregeld last van. Ligt mij. Ligt aan hoe ik naar de dingen kijk. Hoe ik ze ervaar. Of ik ze daar laat of omarm. En dat laatste is natuurlijk heel lekker. Je kunt je even - of wat langer - wentelen in je emotie. Grrr. Of brrr. Of Aargh. 
En ja, dat is je ego dat lekker aan het knabbelen is. Ergernis is net een zak chips: je begint eraan en je vreet net zo lang door tot ie leeg is. Misschien is het goed om je dan te realiseren dat ergernis ook aan jou vreet. Je wordt er geen leuker mens van. Dat is één. En twee: het leidt je volledig af van wat het leven en de gebeurtenissen daarin boeiend, vermakelijk, spannend, komisch enzovoorts maakt. Ergernis werpt barrières op. Barrières die je beletten om de wereld om je heen echt te zien. Inclusief de ander. 
Dus begin met jezelf ontergeren. Maak er een spelletje van: elke keer als je jezelf erop betrapt, lach erom. Hihihi, kijk mij nou weer eens met mijn ergernisjes. Waar gaat het eigenlijk over. En ego. bemoei jij je er even niet mee. Begrepen?
Op die manier word jij een stuk leuker. En de wereld om je heen ook. Lekker makkelijk - zou onze jongste dochter gezegd hebben toen ze een jaar of zes, zeven was.

We meten wat af tijdens ons leven. Zelf. Of door anderen. Dat begint al bij de geboorte. Meten en wegen. En daarna houdt het eigenlijk niet meer op. Het gaat alleen naarmate je ouder wordt steeds meer en steeds vaker om een ander soort meten en wegen. Die minder met lengte en gewicht te maken heeft, maar des te meer met status en gewichtigheid.
Het is niet eenvoudig om je te ontworstelen aan wat de maatschappij van je verwacht. En dan heb ik het nog niet eens over ouders en andere nauwe betrokkenen. Succes meten ze af aan wat je hebt bereikt en hoe je dat demonstreert. Met je partner (ja die ook!), je huis, je auto, je loopbaan, de hoogte van je inkomen, hoe je kinderen erbij lopen, welke hond je hebt, wat je draagt, waarin je belegt, wie je vrienden zijn enzovoorts. 
Dat heilige moeten - want dat is - is natuurlijk een vorm van maatschappelijk meten. Het gebeurt. Sterker, het is de gewoonste zaak van de wereld. En het gekke is, als je erop gaat letten, merk je al snel dat je zelf - hoe onthecht je ook bent - nog voortdurend de neiging hebt om dat te doen. Het is hardnekkig. 
Wat het vooral zo vervelend maakt, is dat het gepaard gaat met nogal negatieve emoties. Jaloezie is daarvan wel zo ongeveer de belangrijkste. Let maar eens op jezelf en je emotie als het met jou - zakelijk of privé - eens wat minder gaat en met de mensen die je treft gaat het heel erg goed. Dat steekt. Waarom? Je bent aan het meten. Vergelijken.
Daarom zeg ik: ga jezelf ont-meten. Leer jezelf om dat vergelijken achterwege te laten. Afgezien van dat het zinloos is omdat het je alleen maar frustratie en gevoelens van mislukking oplevert, is het ook een ontkenning van wie je echt bent en wat je echt kunt. En dat is onmetelijk. Je moet het alleen nog even ontdekken.
Jezelf ontmeten staat voor het afwerpen van het keurslijf dat je is aangemeten via je opvoeding en de maatschappij. De meest inspirerende mensen zijn toch meestal degenen die niet op de keurig gebaande paden zijn gebleven. Die de dingen anders deden omdat ze die anders zagen. Dat is de belofte die ik je doe: als je jezelf gaat ontmeten, gaat er een onmetelijke wereld voor je open. Zomaar. En dan... nou ja, ontdek dat zelf maar.