Het kan hoor, jezelf ontbinden. Dat lijkt een proces dat vooral de natuur in gang zet en op gang houdt. Of het beëindigen van iets dat in gang is gezet of vastgelegd. Maar ontbinden kun je zelf ook. Ruim voordat je dood gaat.
Maar hoezo is dat belangrijk? Ontbinden. En van wie of wat dan? Laat me dat uitleggen. Verbonden zijn betekent dat er verwachtingen zijn. Aan beide kanten van de band, van de verbinding. UItgesproken verwachtingen, onuitgesproken verwachtingen. Verwachtingen die sluimeren, die soms op papier staan. Soms zijn ze er al vanaf je geboorte. Ze hoeven ook niet erg te zijn. Soms zijn ze zelfs grappig. Zo wilden mijn ouders dolgraag dat ik ook, net als zij, het onderwijs in zou gaan. Na twee onderwijsstages wist ik één ding zeker: dat nooit. Niet ingelost dus, die verwachting. Ik had me ontbonden van hun wens. Maar niet van hen. 
In deze tijd zijn we verbonden met zo ongeveer de halve wereld. Dat heeft leuke en spannende kanten. Maar ook hele negatieve. En dat heeft dan weer met die verwachtingen te maken. Want in al die verbindingen - dichtbij of ver weg - wil je een bijzonder iemand zijn. Die geslaagd is. Succesvol. Grappig. Entertaining. Een topvader. Een supermoeder. Een geweldige student(e). Een droomvriend(in). Geslaagd ondernemer. Getalenteerd vakmens. Mooi. Geslaagd. Rijk aan vrienden en ervaringen. Wereldreiziger. Thuisgenieter. Nou ja, verzin het allemaal zelf maar. Je weet wel hoe het werkt.
Alleen heeft het geen moer te maken met wat echt is. De virtuele wereld schept en herschept zichzelf voortdurend. En al die mooie façades leveren vooral veel nachtmerries op. Teleurstellingen over het eigen leven. Want het vergelijkingsmateriaal wordt in bakken over je uitgestort. 
Daarom moet je jezelf ontbinden. Je niet laten bepalen door omgeving. Door plaatjes. Door imago. Door buitenkant. Exposure. De vraag is te allen tijde: wie wil jij zijn. En die vraag kun je alleen beantwoorden als je je ontbindt. Als je je niet laat bepalen door anderen of omgeving. Nou ja, niet laten bepalen - tuurlijk hebben die invloed. Maar jij staat toe hoeveel dat is. 
Jezelf ontbinden helpt om jezelf te worden. Je vragen gaan dan niet meer over anderen. Maar over jezelf. Wie ben ik? Wat wil ik? Waarom doe ik dit? En dat niet? Waartoe dien ik? Wie wil ik zijn? Voor mezelf? Voor jou? Voor die ander? Dat zijn vormende vragen. Vragen die vaak nieuwe vragen oproepen en dat is mooi. Van vragen wordt de wereld beter. 
Dus ga jezelf ontbinden. Misschien niet altijd even makkelijk. Maar het levert je een heerlijk gevoel van vrijheid en onafhankelijkheid op. Zonder cynisme. Zonder sarcasme. Gewoon echt. Een ontbonden mens is zo echt als ie maar kan zijn. 

Zit je weer te kniezen? Zeg dat tegen een kind of jongere en zij of hij kijkt je met een vragende blik aan. Kniezen? Is er iets met mijn knie? De online Van Dale geef als resultaat: verdrietig piekeren; tobben. Je zou deze blogpost dus ook jezelf ontpiekeren of onttobben als titel kunnen geven. Een kniesoor is dan iemand die voortdurend chagrijnig is - en dat komt dan weer van het Franse chagrin - verdriet. Het grappige is dat wij van het Franse verdriet dan weer Hollandse sikkeneurigheid hebben gemaakt. Typisch.
Maar het is natuurlijk nergens voor nodig - dat sjagrijn. Het levert niks op, behalve misschien wat galgenhumor. Daarom kun je beter jezelf ontkniezen. Kniezen klinkt ook als iets dat schuurt, dat op een onaangename wijze tegen elkaar wrijft. En dat is het natuurlijk. Want als je continu chagrin hebt, is er nogal wat wrijving binnenin je. 
Nou geeft wrijving wel warmte, maar dan gaat het toch allereerst om het fysieke proces. Die interne wrijving heeft ook verschillende kanten. Het is dan maar net welke kant je zelf weet te kiezen: die van het kniezen of die andere. En dat hoeft echt niet per se die van 'het glas is halfvol' te zijn - realisme is ook prima.
Maar hoe doe je dat dan - dat ontkniezen? Tja, eenvoudig gezegd: stoppen met vechten. Zorgen dat je niet meer met jezelf in een strijd verwikkelt raakt. Dus dat betekent acceptatie van jezelf. Met al je nukken en je kuren, je humeur en je buien. Dat ben jij en hoe sneller je toegeeft dat dat inderdaad voor de volle honderd procent zo is, hoe makkelijker het voor jezelf wordt. Je raakt ontkniesd. Ook heel prettig voor de mensen om je heen trouwens. Je zult zien dat ze anders op je gaan reageren. Misschien krijg je zo nu en dan zelfs spontaan een glimlach van een volslagen vreemde.
En er komt nog iets bij. Als je jezelf langzaam maar zeker ontkniest, kom je ook dichterbij wie je echt bent. Je pelt de uitgedroogde laagjes er als het ware af. Je ware aard komt meer aan de oppervlakte en dat is een prachtig gezicht. Iedereen om je heen gaat je beter zien. Het wordt eenvoudiger om je te verbinden met hen en met onbekenden. Op basis van je echtheid. En da's toch mooi?

Hoe schreef Bob Dylan het ook al weer? ...They may call you doctor or they may call you chief. But you're gonna have to serve somebody... Geweldig nummer. Iedereen heeft een baas. Of bazin. Dat kan je echte baas zijn. Maar ook heel goed een fictieve. Een stem uit het verleden bijvoorbeeld. Je vader, je moeder. Je ex-partner. Iemand tegen wie je enorm opkeek. Iemand die je jarenlang pestte. Of een onbereikbaar iemand die decennialang in je gedachten was.
Jezelf ontbazen kan natuurlijk beginnen met je ontslag. Je keuze om voor jezelf te kiezen. Je wens om zelf de regisseur van le leven te zijn. Maar het kan net zo goed de stap zijn naar een zo dienstbaar mogelijk leven. Waarbij je zegt: iedereen met wie ik werk, leef, samen dingen doe mag mij bepalen. Als iemand dichtbij komt, kan dat ook niet anders. De impact van de ander valt - of je dat nou wilt of niet - nooit te ontkennen. Hoe je er ook mee omgaat. Wat je er ook van vindt.
Jezelf ontbazen betekent eigenlijk alleen maar dat je voortdurend beseft dat er geen bazen zijn. Dat wij mensen - hoe verschillend we ook lijken - uiteindelijk allemaal hetzelfde zijn. En misschien zelfs wel allemaal één zijn. En vooral als je je dat laatste echt goed realiseert, begrijp je ook dat de goedheid en de slechtheid van de ander ook die van jou zijn. Dat maakt het dan een stuk ingewikkelder om lekker te schelden op die ander. Om de schuld te verschuiven. Om verantwoordelijkheid te verleggen. Om te praten in de sfeer van 'ja maar hij' of 'ja maar zij'...
Misschien klinkt jezelf ontbazen wat eenzaam. Dat is het niet. Integendeel. Door jezelf te ontbazen word je ontvankelijk. Sta je meer open voor de ander. Voor wat er komt. Met wat minder oordeel. En wat meer mildheid. Macht. Gezag. Hiërarchie. Managementlagen. Bestuurslagen. Upstairs. Downstairs. Het zegt je allemaal niet zoveel meer. Ja, de wereld lijkt zo in elkaar te steken. Maar jij weet beter. Want diep van binnen ben je los van dat alles. Volledig ontbaasd. Een heerlijk gevoel. Koester dat. En geeft het door.

Wat is moeilijker: iets uitleggen in veel of weinig woorden? Hoe minder woorden, hoe lastiger het wordt. De kunst van het weglaten is echt een kunst als je iets moois of belangrijks wilt vertellen. Woorden kunnen mensen geweldig raken als je ze goed timet en juist doseert. 
Jammer genoeg kun je met woorden ook veel verhullen. Hoe vaak ligt over de echte boodschap niet een brei van woorden om maar niet te zeggen wat er gezegd moet worden. Niet per se om te verzachten - dat kan ik nog wel waarderen -  maar om te zorgen dat zo weinig mogelijk mensen echt snappen waar het over gaat. En geloof me, dit is een zeer wijd verbreid fenomeen.
Zo. Dat geschreven hebbend wil ik nu wat met je delen over ontplexen. Want dat kan heel goed en het is heel lekker. Achter het ingewikkelde ligt altijd iets eenvoudigs. Dus geloof de mensen niet die zeggen dat sommige dingen, sommige zaken toch echt heel ingewikkeld zijn. Niet waar. Dan zijn ze zo gemaakt om de een of andere reden.
Zoals Einstein als schreef: 'Any intelligent fool can make things bigger and more complex...It takes a touch of genius and a lot of courage to move in the opposite direction.' En deze wil ik toch ook even met je delen - ook van Einstein (en als iemand het mag zeggen is hij het): 'If you can't explain it simply, you don't understand it well enough.'
Wat voor grote wetenschappers geldt, gaat voor ons en onze levens natuurlijk ook op. Ontplexen! Anders raak je het spoor bijster. Raak je het plezier kwijt. En erger nog, misschien ook wel je vrienden en je relatie. 
Hoe doe je dat dan - jezelf ontplexen? Begin maar eens met het maken van onderscheid tussen je intellect en je intuïtie. Tussen je hoofd en je buik. Wetenschappelijk onderzoek naar het buikgevoel bewijst dat die innerlijke wegwijzer vaker betere beslissingen oplevert dan rationeel afwegen. Hier vind je een interessante test (gebaseerd op de Westcott's Intuitive Ability Test) van Psychologie Magazine.
Je hoofd is maar een deel van je lichaam, ongeveer één achtste. En dan zijn je hersenen nog maar 2 procent van je totale lichaamsvolume. Laat die denkmachines nou eens niet honderd procent van je keuzes en je gedrag bepalen (dat kan trouwens ook helemaal niet, want het merendeel van wat we doen, gebeurt onbewust. Denk maar eens na over hoeveel je van een autorit echt bewust meemaakt...).
Jezelf ontplexen begint dus bij je intuïtie. Bij die buik die tegen je praat. Dus probeer eens die impulsen en gedachten en invallen die van daaruit verschijnen, opborrelen, omhoog ploppen op te volgen. Niet nadenken, gewoon doen. Da's lekker simpel. En je zult merken dat het voor je gaat werken. Veel wordt eenvoudiger. Er valt iets van je af. Misschien wel veel. En dan merk je ineens dat je zomaar zit te glimlachen. In de metro. Achter je bureau. In een gesprek. Mocht iemand dan vragen waar die glimlach vandaan komt, zeg dan gewoon en liefst een beetje nonchalant: 'Ach, ik ben mezelf even aan het ontplexen.'

Iets kan verjaren. Een officieel document. Een misdrijf. Sommige relaties. Maar kan een mens ook verjaren. Dat zij of hij eigenlijk al voorbij is en niet meer meetelt, zonder dat diegene dat zelf weet? Ik ben bang dat dat nogal eens gebeurt. Zo hoorde ik vrijdag over een meisje in de jeugdzorg - 18 jaar en dan verandert er nogal wat - dat pardoes op straat werd gezet. Kan niet naar ouders. Niet naar familie. Beter niet naar vrienden ook. Dus waar komt zo'n kind terecht? Zo'n meisje is verjaard voordat ze echt aan het leven mag beginnen. 
We hebben een klimaat geschapen waarin we het mensen veel te makkelijk maken om zich achter systemen, schermen, protocollen, regels en structuren te verschuilen. Een ja-maar-cultuur die continu verwijst naar wat ergens geschreven staat. En als het daar niet zwart op wit staat, dan wel ergens anders. Tja, wat voor mensen kweek je dan? Ik vul het verder niet in, maar de wereld heeft nogal wat slechte ervaringen met systeemtypes. Met mensen die orde en regelmaat willen en de mogelijkheid krijgen om dat binnen een duidelijke structuur te doen.
Daarom wordt het tijd om onszelf te ontjaren. Want wat is een jaar? Waarom hebben we het over onze leeftijd en niet over onze jaartijd? Die jaren tellen we - bijvoorbeeld tot aan ons pensioen. Zouden we niet veel beter ons leven kunnen waarderen? Dus kwaliteit aan onze leef-tijd toevoegen? Ons leven in momenten uitdrukken in plaats van getallen?
Jezelf ontjaren houdt in dat je jezelf wat meer onttrekt aan de afspraken, de structuurtjes en de protocolletjes. Dat zoiets niet voor honderd procent mogelijk is snap ik ook wel. Maar ik kan je zeggen dat het heel prettig voelt om een ietsiepietsie ontjaard te zijn. Losser, spontaner. dichter bij je gevoel, bij je intuïtie. 
Dus laten we met zoveel mogelijk mensen van 2019 het allereerste ontjaarde jaar maken. Waarin we samen wat meer ontjaren en misschien wel spontaan ook wat meer gaan ontnieuwen, ontertainen en ontpluggen. Dat we wat vaker de systemen de systemen laten en allereerst kinderen, jongeren en mensen zien. Voor wie ze zijn. Uniek. Eigen. Anders. Mooi.

Nogal wat mensen flubberen door het leven. Een impulsje aan de ene kant en hop daar gaan ze. En dan ineens een ander impulsje. En hop daar gaan ze weer. Niet gek natuurlijk in een wereld waar de impulsen dagelijks in duizendtallen op je afkomen. Voor je 't weet flubber je je een slag in de rondte en vraag je je na een tijdje af waar dat heen gaat...
​Jonge kinderen hebben daar wat minder last van. Die hoeven niet te ontflubberen. Die flubberen nog volledig vanuit hun eigenheid, hun natuur. Op zich is er namelijk niks mis met lekker flubberen zo nu en dan. Wat mij betreft mogen er in heel Europa - wat zeg ik - ik heel de wereld flubberplekken komen. Zonder niks. Ik bedoel met zonder telefoon, wifi, tv - de hele mikmak. En met wel - omdat het zo mooi rijmt - veel blubber. En gras en koeien en kippen en die uit de streek komen waar de flubberplek is. Dus krokodillen in Florida; tarantula's in Zuid-Amerika en slangen en wolven in Europa. En beren en leeuwen en nijlpaarden. Dus zo hier en daar ook een gevaarlijk beest, want ook daar moet je mee leren omgaan. 
Terug naar het ontflubberen. Je mag natuurlijk ook fladderen lezen. Dat ontflubberen helpt. Brengt wat rust. Helpt om keuzes te maken die echt bij je passen. Want - zeg ik al jaaaaren - als je niet kiest wordt er voor je gekozen. Door iemand anders, door de omstandigheden, door wat er op je af komt. En met een beetje pech door die ene post op facebook of op instagram.
He, je bent toch niet geboren als pingpongbal? Je leeft toch niet in een flipperkast waar altijd iemand anders aan de knoppen zit? Ga ontflubberen! Laat je leiden door jezelf, door wat jij graag wilt en wenst. Door waar je je over verwondert en waar je vragen bij stelt. Door de verrassing en de vervoering. Ontflubber jezelf en ontdek weer wat er om de hoek leeft. In het zand, in het water. Ontflubber jezelf rechtstreeks de blubber in. Modderbaden zijn niet voor niets ooit ontdekt als een route nog schoonheid.
Dat kind dat zo losjes door het leven ging is er nog steeds. Ergens in jou. En als je serieus (maar niet té) aan de slag gaat met jezelf ontflubberen, popt dat kind ineens weer op. Floep. En je staat weer open voor de wereld.

Ze bestaan nog: mannen en vrouwen die kunnen paardrijden zonder daar teugels bij te gebruiken. Dat is razend knap want zoiets lukt alleen als je een hele goede vertrouwensband met het dier hebt opgebouwd. En dat kost niet alleen tijd, het vraagt vooral ook heel veel begrip. Een soort van dienstbaarheid, want je moet het paard zo ver zien te krijgen dat het jou tolereert. Inmiddels weten we dat paarden - net als heel veel andere dieren - een uitstekende intuïtie hebben. Ze voelen perfect aan of je betrouwbaar bent of niet.
Die intuïtie hebben wij van nature ook. Het verschil is dat wij die gevoeligheid enorm hebben beteugeld. Er zitten allemaal lagen en schermen voor. Waarvan we overigens vaak denken dat ze ons beschermen en helpen om het leven aan te kunnen. Maar dat is niet waar. Integendeel. Ze staan ons nogal in de weg om het leven ten volle te leven. 
Als een cowboy de teugels laat vieren, voelt het paard de vrijheid. Het zal dan zijn eigen weg kiezen; zijn neus achterna (die is ook gevoelig). Dat gebeurt met ons ook als we onze eigen teugels laten vieren. We ruiken de vrijheid. We zien de horizon. We voelen dat er meer mogelijk is dan we ooit dachten.
Jezelf ontteugelen gaat nog een paar stappen verder. Het betekent dat je jezelf de volledige vrijheid geeft om volop te leven. Om zoveel mogelijk van je potentieel te benutten en dat met zoveel mogelijk anderen te delen. Ongeremd en waarschijnlijk ook ongegeneerd. 
Heb je een idee wat er dan gebeurt? Kun je je voorstellen wat je dan ontketent? Wat er dan los komt? En bovenal: wat er dan met je gevoel gebeurt? Wat je nu ook hebt bedacht of gedroomd, een groot deel daarvan wordt dan waarheid. Omdat je, wanneer je jezelf ontteugelt, de belemmeringen weghaalt. De reserves laat varen. Je gaat geloven in jezelf en in hetgeen waarvoor je hier bent. De belofte die jij bent voor deze wereld - hoe groot of klein je die ook maakt.
Dus ontteugel jezelf. Doe het voor jezelf. Doe het voor een ander. Doe het voor je vriendin, je vriend. Voor je gezin. Voor je familie. Voor je dorp of stad. Ontteugel jezelf. Want de wereld heeft jouw vrijheid, jouw energie, jouw passie heel hard nodig. Daarmee ontketen en ontteugel je anderen. En hoe meer we dat doen, hoe leuker het hier wordt!

Vlinder. Storm. Vos. Raaf. Fabel. Zon. Maan. Kinderen krijgen tegenwoordig andere namen dan laten we zeggen vijftig jaar geleden. Moet iedereen natuurlijk zelf weten. Maar zo'n kleintje heeft er niks over te zeggen - lijkt me wel goed om dat nog even te bedenken voordat je je kind Rou'chainnelhey noemt. Misschien hadden die ouders nog iets teveel last van de vlindertjes in en on hun hoofd.
Daar zijn ze trouwens niet de enige in. Er zijn hele groepen voor wie het vlinderen, fladderen, of hoe je het ook wilt noemen een levensstreven is geworden. De nieuwe nationale hobby. En dat is toch een beetje jammer. Omdat het meestal de vorm krijgt van een meer of minder tijdelijke ontsnapping aan de realiteit. 
Dat brengt me op de andere - keiharde - betekenis van vlinderen. Heb ik net ontdekt. Vlinderen is ook het vlak en glad maken van een betonnen vloer. Boink. Einde zweven. Wat dat zijn nuchtere types hoor, gasten die betonnen vloeren vlinderen.
Die nuchterheid kunnen we maar al te goed gebruiken. Want dat andere vlinderen is weliswaar best leuk en onderhoudend en afleidend en ook wel gewoon lekker, maar waar leidt het toe? Volgens mij alleen maar met een langere of kortere omweg naar jezelf. 
Daarom dus. Jezelf ontvlinderen. Want zo belangrijk ben je niet. Is niemand niet. Stop met dat gefladder. Het leidt af. En zeker niet tot jezelf. Gooi wat meer beton in je persoon. Laat het lekker uitharden en strijk het dan lekker vlak en glad. Heb je een mooie kern waarvan alles soepeltjes afglijdt. En zal ik je nog iets voorspellen? We krijgen ook ineens hele andere babynamen. Let maar op!

Wroeten. Dat doen dieren die hun voedsel uit de grond halen. Varkens bijvoorbeeld zijn er erg goed in. Honden kunnen het ook vrij aardig. Niet voor niets worden beide diersoorten ingezet bij het zoeken van truffels. Het vraagt een heel goed ontwikkeld reukorgaan.
Wij wroeten ook, maar dat heeft weinig te maken met de activiteiten van onze neus. Ik ben ze althans nog niet tegenkomen: mannen en vrouwen die met hun neus op en in de grond iets lekkers proberen te ontdekken. Als wij wroeten, gaat het meestal om wat we over anderen willen vinden. We wroeten in iemands leven. We wroeten om smerigheid te ontdekken. Soms is dat heel goed en erg nodig. Denk maar aan een journalistieke context. Dankzij het gewroet van vasthoudende onderzoekers komen zaken boven die men hardnekkig verborgen wilde houden. 
Een beetje in de aarde wroeten is trouwens hartstikke gezond. Zeker voor kinderen. Laat ze maar lekker vies worden. Een worm eten? Laat maar gaan. Bouwt allemaal aan de weerstand.
We leven in een tijd waarin veel mensen uitgebreid in zichzelf gaan wroeten. Er zit leed. Pijn. Er zijn onverwerkte verledens. Onopgeloste ruzies. Slecht afgebroken relaties. Vaders, moeders die een onverkwikkelijke rol speelden in je leven. Vul zelf maar in.
Dan is wroeten misschien best een tijdlang nodig. Met hulp van deze of gene deskundige. 
Waar ik het eigenlijk over heb, is het wroeten om het wroeten. Het wentelen in alles wat niet goed is aan jezelf. Het rollebollen in de sfeer van 'zie je wel dat ik... en vul maar in. Dat is egotripperij. Aandacht vragen. Je ik die gezien wil worden. De energievreter en de negatieve pool.
Jezelf ontwroeten wil zeggen dat je jezelf allereerst accepteert. Helemaal. Precies zoals je nu bent. Met al je nukken en kuren en kwalen en onhebbelijkheden. Ja, dat ben jij. En zo ben je. En dat is goed. Soms misschien niet zo fijn. Maar accepteer het maar. 
Waarom? Dan komt er rust. En langzaamaan stilte. De ruimte om echt naar jezelf te kijken. Voorbij dat ego. Voorbij dat stemmetje dan je van alles influistert. Dat wil dat je je voortdurend vergelijkt met anderen. Dat je steeds in de spiegel kijkt en vindt dat het niet goed is wat je ziet. Die trip down negativity lane.
Jezelf ontwroeten houdt in dat het goed is. Jij bent goed. Nee, je bent geweldig. Altijd. Overal. Dat zit in je. Die belofte. Die energie. Die uitstraling. En vooral: dat besef. He he. Weer grond onder je voeten. En nee, je hoeft er niet in te snuffelen. Ontwroeten doet ontmoeten, zou je kunnen zeggen. Niet je ego, maar je mooie zelf. Datgene wat jou prachtig maakt. Die kern die ieder mens heeft. En waarop we ons ten diepste met elkaar verbinden. Zonder wroeten, zonder zorgen, zonder meer.

Vakantietijd. Veel volwassenen zijn hard bezig om los te laten wat ze gedurende werktijd hard proberen vast te houden: aangesloten zijn op alles wat en iedereen die belangrijk is qua werk. Bij de een gaat dat heel abrupt. Een laatste zwaai naar de collega's, de deur van het bedrijf valt dicht en de last valt van de schouders. De gedachte dat anderen het wel zullen overnemen geeft rust.
Bij de zzp'er gaat het een beetje anders. Allereerst is er meestal geen bedrijfsdeur die dicht valt. Collega's zijn er ook niet - wel opdrachtgevers en samenwerkingspartners. En iemand werk laten overnemen betekent meestal dubbele kosten: de inhuur van die professionals en zelf een tijdje geen inkomen vanwege vakantie. Maar de vooruitkijkende zzp'er heeft dat natuurlijk allemaal ingecalculeerd. Bovendien is de zzp'er al wat vrijheid gewend, dus is de overgang naar vakantie is misschien wel wat minder groot.
Ontpluggen gaat overigens nog wel een paar stappen verder dan loskomen van werk tijdens de vakantie. Sterker, dat is juist het probleem. De grote kunst is om los te komen van je werk terwijl je ermee bezig bent. Om er op zo'n manier mee om te gaan dat het niet jou beheerst, maar andersom.
Jezelf ontpluggen wil ook zeggen dat je geregeld even naast jezelf gaat staan en kijkt hoe het gaat. Word je blij van wat je doet? Ben je een leuk mens voor jezelf? En voor je collega's? En voor thuis? Doe je wat je echt wilt? En zo niet, waarom blijf je dat dan doen? Elk antwoord op die vraag is overigens goed. Het is jouw antwoord en dat is blijkbaar legitiem op dit moment. 
Probeer de angst voor verandering los te laten. Dan ontplug je jezelf echt. Hoe zou het zijn als je dit niet deed, maar dat wat je diep in je hart echt heel graag wilt? Hoe zou je wereld er dan uitzien? Wat zou je betekenen? Voor jezelf? Voor de mensen om je heen? Wat zou het je opleveren (en dan heb ik het niet allereerst over geld)?
Juist deze zomerperiode is een mooi moment om daarover te dromen. En om vanuit die droom eens goed naar jezelf te kijken. Niet alles hoeft meteen te veranderen. Een paar baby steps is vaak al voldoende. Kijk eens naar hoe je naar je collega's kijkt. Of naar je leidinggevende. Naar je klanten of opdrachtgevers. Probeer ze eens anders te zien, want ze zijn veel meer dan dat. 
Jezelf ontpluggen wil allereerst zeggen dat je de mallen even laat voor wat ze zijn. Dat je even niet meer alles voor lief neemt. Dat je net even wat verder kijkt; even stil staat; even beschouwt. Ik verzeker dat levert je heel veel op. De kijk op jezelf en op de ander verandert. Je ziet en ervaart veel meer dan je ooit voor mogelijk hield. En er gebeuren dingen die je nooit voor mogelijk hield. Dus begin er vandaag nog mee. Het is zomer, het is nog een beetje vakantie. Een fractie avontuur in je werk, in je leven - daar ga je misschien wel van zweven. En dan ziet de wereld er ineens heel anders uit.