Klemvast. Dat is een belangrijk begrip voor een keeper. Als je de bal klemvast hebt, kan en mag geen andere speler er nog aankomen. In het leven zelf willen we ook veel dingen klemvast houden. Je huis. Je huwelijk. Je loopbaan. Je kinderen - hoewel je er bij hen al snel achter komt dat ze dat zelf liever niet willen. Je dromen. Je al dan niet absurde wensen. Je bezittingen. Je hobbies. Je vriendinnen en vrienden. Je goede gewoontes en je slechte.
Soms lukt dat vrij aardig. Soms ook helemaal niet. Ieder van ons zal op een dag zijn ouders verliezen. Hoezeer je hen ook klemvast hield, ze kwamen, ze zetten je op de wereld en op een dag gaan ze weer. Ze hebben jou ook laten gaan. Hun omklemming is ook losser of misschien wel heel los geworden. Dat heb je gevoeld - kan niet anders. Mogelijk was het een bevrijding, mogelijk een gemis. 
Alles wat we klemvast houden, komt ooit een keer los. Zoals een rivier langzaam maar volkomen zeker een bocht in een rots slijpt, glipt alles langzaam maar zeker uit je handen. Hoezeer je ook je best doet om dat niet te laten gebeuren. Soms sta je erbij en kijk je ernaar. Je dochter die ondanks je welgemeende advies iets heel anders gaat doen. Je partner die toch weer een afspraak heeft gemaakt met die vreselijke vrienden van vroeger. Dus waarschijnlijk laveloos thuiskomt. Je yoga-vriendinnen die na de les toch weer heerlijk zitten te roddelen. Nou ja, je kunt zelf de voorbeelden al op je netvlies zien verschijnen.
En dan wordt het tijd om jezelf te ontklemmen. Laat gaan. Laat los. Laat lopen. Laat lullen. Want klemmen is als je er even wat langer over nadenkt natuurlijk pure angst. Om te verliezen. Om verdrietig te worden. Of boos. Of eenzaam. Of niet gezien. Niet gehoord. Nou ja, vul zelf maar verder in.
Dus kappen met dat klemmen. Ga jezelf ontklemmen. Kun je weer vooruit. Krijg je lekker ruimte. Vrijheid. En vooral ook rust en plezier. Je gaat het voelen. In je lijf. En in je hart. Wie zonder klemmen leeft, kiest voor het moment. En voor het leven. En de liefde. Met zo nu en dan natuurlijk wel een fijne omarming. Even.

Sommige mensen kunnen heel goed moppen vertellen. Anderen proberen dat wel, maar krijgen nooit de lach op hun hand. Maar ja, is zo'n moppentapper dan ook echt leuk? Als mens zeg maar. En zo iemand die geen grap goed over het voetlicht kan brengen - wat zegt dat eigenlijk?
Wat je kunt zegt maar bijzonder weinig over wie je bent. Sommige mensen die heel veel gepresteerd hebben volgens bepaalde normen, zijn het tegendeel van leuk. Je kunt allerlei kwalificaties op ze loslaten, maar 'aangenaam' of 'prettig' horen daar niet bij. En bij anderen is precies het omgekeerde het geval. 
Kortom,. leuk zijn zegt hoegenaamd niks. En niet leuk zijn misschien nog wel minder. Het zijn etiketten die anderen op je plakken. En mogelijk doe je dat zelf ook. Bij jezelf. Valt ook bijna niet aan te ontkomen in een wereld waarin het plaatjes plakken, mallen maken, keurslijven ontwikkelen, structuren en protocollen over iedereen heen rollen, tot kunst verheven lijkt te zijn. Als we het niet ergens in kunnen passen, lijkt het niet te mogen bestaan.
Daarom wordt het tijd dat we onszelf gaan ontleuken. Niet dat we dan onaangenaam moeten worden. Integendeel. We moeten ophouden met leuk gevonden willen worden. Met het aangepaste gedrag dat daarbij hoort. Met de normen waaraan je dan moet voldoen. Want dan ben je hard op weg om jezelf in zo'n keurslijf te persen. Om te voldoen aan de norm. Om gewenst gedrag ten toon te spreiden. 
Kom op, ontleuk jezelf. Laat zien wie er onder die laag paneermeel zit. Maak je niet druk om wat anderen daarvan vinden. Voor veel mensen is het een openbaring als jij jezelf onteukt. Want ze zien wie je echt bent. Wat je echt drijft. Waar je van houdt. En waarvan niet.
Wat mij betreft wordt de missie van het volgende kabinet om het hele land te ontleuken - te beginnen bij henzelf. En dan niet vanuit opgelegde regels en zo, maar gewoon omdat het lekker is. Omdat het leven er zoveel eenvoudiger en dus aangenamer van wordt. 
Maar ik ben bang dat dit niet in de kabinertsplannen van 2021 komt. Dus we zullen het zelf moeten doen. Ik doe het al een tijdje, dat ontleuken. Doe je mee?

Je doen en laten - dat gaat over je gedrag. Over wat je onderneemt en wat juist niet. De acties waarvan je vindt dat ze echt moeten. En de zaken die je graag aan je voorbij laat gaan. Achter alles wat je doet en laat zitten redenen. Drijfveren. Ambities. Dromen. Soms zelfs een heilig moeten.
Tegelijkertijd zit er achter al dat doen en laten ook veel waarvan je je kunt afvragen of je dat echt nodig hebt. Of. laat ik het anders zeggen. Achter wat je doet en laat kunt je in grote letters WAAROM? zetten. Dat klinkt misschien een beetje flauw, maar in mijn ogen kan het geen kwaad om die vraag met enige regelmaat aan jezelf te stellen. 
Jezelf ontdoen zou je dat kunnen noemen. Even uit de actiemodus en in de stiltestand. Het mooie is dat wanneer je dat gaat doen, de antwoorden op al die WAAROM?-vragen vanzelf komen. De kans is best groot dat je dan ook voor verrassingen komt te staan. Over jezelf. Over je keuzes. Over je drijfveren, je dromen en je ambities. 
Die stiltestand is trouwens iets heel anders dan stilstand. Het is juist goed om dan bijvoorbeeld te gaan lopen. Lekker lang, minstens een uur of zo. Omdat lopen zo'n beetje de oudste beweging is die in ons systeem zit, doet dat hele bijzondere dingen met je hersenen. Sowieso gaan je gedachten met je op de loop - heel toepasselijk - en dat hou je echt niet tegen. Loop wel alleen trouwens, want zodra je met iemand in gesprek raakt, is dat weg.
Jezelf ontdoen is eigenlijk een groot cadeau aan jezelf. Je trekt je even terug uit al dat doen en laten. Dat betekent ook dat je even niet meer geleefd wordt door alle die dingen die moeten of juist niet moeten. Door jezelf te ontdoen gun je jezelf ruimte, vrijheid, loslaten en zelfs overgave. Veel tijd hoeft het niet te kosten, veel energie ook niet. Dat laatste levert het je juist op. Dus ga ont-doen. Je gaat dingen van jezelf zien die je nog niet wist. Probeer maar.

Mislukken. Daar weten we allemaal heel veel van. Soms kunnen we zelfs een grijns niet onderdrukken als iemand ergens in mislukt. Rondom dat principe zijn complete tv-programma's ontwikkeld. Niets zo ontspannend als menselijke domheid, zeggen we dan. Zo lang we het zelf maar niet zijn.
Nou, dan heb ik nieuws voor je. Hoe minder mislukkingen in je leven, hoe minder spannend. Best wel sneu hoor als je een leven leeft dat er vooral op is gericht om zoveel mogelijk fouten en mislukkingen te voorkomen. Allereerst - en dat is dan nog de minst erge - omdat je dan nauwelijks verhalen te vertellen hebt. 
Meer er zitten veel meer lagen in een leven dat probeert zoveel te lukken door niet te mislukken. Iemand die zo'n het leven leeft, gaat uit van controle, van beheersing. Dus zo iemand poogt de touwtjes overal zo goed mogelijk in handen te houden. Dapper, zou je dat kunnen noemen. Maar tegelijk ook gedoemd te mislukken.
Heb je net de baan van je leven met uitzicht op een heel aardige carrière bij een hele grote internationale bank. Die je ook zomaar eens naar een mooie post in het buitenland zou kunnen sturen. Je eerste kind op komst. Huis ingericht, babykamer klaar. En dan zit je ineens in een nachtmerrie. Een kind met een ernstige erfelijke afwijking. Gaat niet oud worden. Heeft bij alles hulp nodig. De vraag is ook nog of je echt ooit contact met je zoontje krijgt.
Is dat een mislukking. Het zal misschien soms moeite kosten om je zoon niet zo te zien. En dat is best te begrijpen. Want roet in het eten, geknakte carrière, droom in duigen. Allemaal door hem? 
Nee, dus niet. Zijn komst is een levensfeit. Hoe je daarmee omgaat - daar gaat het om. Daar krijg je geen handleiding voor. Het wordt rommelig, ingewikkeld, vaak oneerlijk en vooral een strijd met jezelf, met je partner soms en met al die instanties en medici met wie je te maken krijgt. 
Je blijft alleen overeind als je bereid bent om te ont-lukken. Om los te laten wat je daarvoor allemaal voor ogen en gedroomd had. Veel mensen in zulke omstandigheden lukt dat. Ont-lukken.
Jezelf ontlukken hoeft niet te beginnen met een extreme gebeurtenis. Je kunt er vandaag al mee beginnen. Gewoon door anders te kijken naar jezelf. Naar de lieve mensen om je heen. Naar wat je diep van binnen echt wilt. En naar wat er allemaal van je gevraagd wordt. Moet je echt daarop antwoorden? Moet je echt mee in die race? In dat statusgevecht? 
Jezelf ontlukken wil zeggen dat je mislukken meeneemt. Sterker, dat je ziet dat mislukken vaak een mazzeltje in cadeauverpakking is. Dat het openingen schept, inzichten brengt. En vaak ook verbinding. Daarom wens ik je een jaar dat in het teken staat van jezelf ont-lukken. Geloof me, dat gaat je lukken. Zonder moeite, zonder inspanning. En dan zeg je over pakweg elfeneenhalve maand: goh, het voelt alsof ik helemaal ontlukt ben. Hier en daar zie je vragende gezichten. Dan heb je een taak als kersverse ontlukkingsambassadeur. Lef het ze uit. Neem ze mee in de reis die jij hebt gemaakt. Want dat ontlukken is goed voor iedereen.

Een tijd van overgang is meestal een rommelige tijd. Het reguliere ritme wordt doorbroken. Het tempo gaat omlaag en sommige dagen juist omhoog. Er zijn de belangrijke momenten die een naam met een hoofdletter krijgen. En de dagen eromheen die je kunt doorbrengen zoals je wilt. Of in de staat waarin je je dan bevindt. 
Zo'n rommelige periode aan het einde van het jaar is een mooie oefenperiode. Want dat chaotische, losse, ongestructureerde komt voort uit tradities en alle gedachten en gevoelens die daarbij horen. Oude gewoontes, religieuze rituelen, het verglijden van het oude in het nieuwe jaar. De rotzooi van het jaar 019 achterlaten en met een schone lei aan het jaar 020 beginnen.
Wat een onzin. Het een gaat gewoon over in het ander. Op bepaalde dagen zijn van oudsher etiketjes geplakt en daarom moeten ze anders zijn en anders voelen. Maar zo'n dag is gewoon een dag die gevolgd wordt door een nacht. En weer een dag. Alle connotaties en associaties die daarbij horen zijn bedacht. Ontstaan. Gecreëerd. Uit welke overtuigingen dan ook.
Je kunt ze aanhangen die overtuigingen, die geloven. Moet je helemaal zelf weten. Maar besef dat het rommelig is. En dat het rammelt. Zoals eigenlijk het hele leven nogal rammelt. En daar moet je dan weer mee leren leven. Wat daarbij helpt is jezelf wat meer en wat vaker ontrommelen.
Daarmee bedoel ik dat je diep van binnen besef dat het zo is. Rommelig. Rammelend. Rotzooierig. Niet kloppend. Onlogisch. En bij tijd en wijle zelfs volstrekt chaotisch. Daar is niks mis mee. Sterker, er zit zelfs een grote leerervaring in: we kunnen eigenlijk niets controleren. We hebben zo goed als niets in de hand. Dingen gebeuren. Je wordt er vrolijk van. Of verdrietig. Boos. Je krijgt er energie van. Of je loopt juist leeg. Je hebt een gelukzalig moment. En een uur later een klote-ervaring.
Daarom is jezelf ontrommelen zo nodig. Als je dat doet besef je dat je maar bijzonder weinig te zeggen hebt. Wat ook je rol of positie is. Dat besef hoeft je niet klein te maken. Sterker, het kan je van binnenuit enorm versterken. Als je ontrommeld bent, leef je veel meer in het nu. Omdat er niets anders is. Wat was kun je niet meer veranderen. Wat komt, dat weet je niet. Maar nu ben je hier. Want waar je ook gaat - daar ben je.

Roeptoeter. Lawaaipapegaai. Brulkikker. Schreeuwlelijk. Die woorden gebruiken we nogal eens als het over anderen gaat. En dat zijn dan nog de nette varianten. Geschreeuw trekt aandacht. Terecht. Maar heel vaak ook onterecht. En juist dat onterechte gebrul krijgt vaak erg veel aandacht.
Dat zijn dan nog de schreeuwen aan de buitenkant. Het geroep dat je hoort. Maar bij heel veel mensen zit er ook lawaai, geschreeuw, geroep en soms luid gebrul aan de binnenkant. Onhoorbaar. Onzichtbaar. Maar soms o zo voelbaar.
Dat is lastig, want hoe weet je of iemand daar iets mee wil? Mag je zomaar ingaan op wat je aanvoelt. Mag je dat bespreekbaar maken. Mag je die ander daarop bevragen?
Ik denk dat zoiets niet een kwestie is van mogen, maar van moeten. In een wereld die steeds meer een kakafonie lijkt te worden, is het noodzaak om je uit te spreken over wat je bij een ander voelt. Dat schept lucht. Dat geeft ruimte. Dat creëert openingen. 
En hoe zit het dan bij jezelf? Al die stemmen, impulsen, gedachten - dat enorme kabaal in jezelf. Hoe ga je daarmee om? Het antwoord is eenvoudig: doe niets! Laat het. Wees je er bewust van en het vloeit vanzelf weg. Klinkt simpel en dat is het ook. Maar je moet het wel even doen.
Als je jezelf ontschreeuwt, wordt het wel steeds lastiger om in die kakafonie te blijven. Stilte, rust werkt niet alleen ontspannend, als het eenmaal kent wil je niet meer terug in dat lawaai. Of zich dat nu in je of buiten je bevindt. 
Jezelf ontschreeuwen werkt overigens ook louterend op anderen. Die gaan je zien als een bron van rust, stilte en misschien ook wel van inspiratie. De grote kunst is dan om niets te blijven doen. Om de dingen te laten ontstaan. Door de omstandigheden ervoor te scheppen. Mensen aan elkaar te verbinden. In stilte. Vanuit rust. En de wetenschap dat door niets te doen de dingen zich 'laten doen'. Wu wei noemen ze dat in China. Zoek maar eens op. En pas het dan toe. Heerlijk. 

Vroeger zei iemand nog wel eens tegen mij: 'Je hoeft jezelf niet te verklaren'. Zal wel een oud mechanisme zijn, misschien wel typisch voor een plattelander, om toch steeds maar weer duidelijk te willen maken waarom je iets doet. Of zegt. Of op een bepaalde manier kijkt, Of loopt. Of anderszins beweegt. 
Jezelf verklaren. Dat zouden eens wat minder mensen moeten doen. Want het is zinloos. Wat er gebeurde of is gezegd is dan al verleden tijd. Al dat verklaren verklaart eigenlijk maar één ding: dat het zinloos is. Of het nu gaat om een kleine gebeurtenis of iets op wereldschaal. Verklaar het niet, doe er wat aan!
Als het aan mij ligt moeten we - niet alleen in Nederland en Europa - op wereldschaal hard aan de slag met jezelf ontklaren. Gewoon verantwoordelijkheid nemen voor wat je zei. Of deed. Dat lucht ook lekker op. Doe iets. Maak een gebaar. Koop een taart. Verwen jezelf. Of een ander. Maak een diepe buiging. Neem de kritische commentaren met een glimlach in ontvangst. Zeg dat je gezien hebt hoe hetgeen je zei binnenkwam bij de ander en geef diegene een knuffel. Ga samen thee drinken (Job Cohen maakte er ooit beleid van - briljant). Of koffie. Nee, liever geen drank. Koop een cadeautje en overhandig dat zonder iets te zeggen. Of vul een ansichtkaart met mooie, lieve woorden en stuur die per post. 
Jezelf ontklaren wil zeggen dat je iets gaat doen. Verklaren verandert ten diepste niets. Ontklaren wel. Vergelijk het met gapen in een vliegtuig. Plop! Ineens zijn je oren ontklaard. Je hebt weer geluid. Er kan weer iets binnenkomen. Klein gebaar, groot effect.
Dus begin vandaag nog met jezelf ontklaren. Het effect ga je meteen voelen. Dus niet stiekem tegen jezelf zeggen dat je die bedelaar niks hoeft te geven omdat het waarschijnlijk toch een junk is. Nee, ontklaren! Hand in je zak steken, muntje eruit halen. En in de hand van die bedelaar stoppen. Kan je trouwens sowieso doen als je denkt dat iemand dat nodig heeft. In het klein en in het groot. En ineens staat alles open: je oren, je ogen, je hart. Van alles stroomt er binnen. Da's geluk. Kun je trouwens ook niet verklaren.

Diep, heel diep in ons allen zit een kwal. Een glibberig, amorf ding met veel lange tentakels. En die tentakels zitten door je hele lijf. Als ze geraakt worden door iemand of iets, sidder je even. Een fractie van een seconde later geef je een signaal af. Via die tentakel. Wegwezen! Rot op! Wie denk je wel dat je bent! Blijf uit mijn buurt! 
Geprikkeld heet dat. Je herkent het meteen als je zelf ook met een kwal in aanraking bent geweest. Of dat nou een echte was of eentje vermomd als mens. En als je geprikkeld bent, is je eerste neiging om dat of hem of haar van je af te slaan. Weg ermee. Je doet me pijn. Je zit me in de weg en je irriteert me. 
Maar misschien is het goed om even iets dieper te kijken. Voor die kwal is het haar natuur. Die kan blijkbaar niet anders. Heeft het prikkelen nog niet afgeleerd. De kans is klein dat dat uiteindelijk ook gebeurt. Gewoontevorming, afweer, verdedigingsmechanisme. Voor de gewone kwal is het precies hetzelfde als voor de menselijke kwal.
Waarom dan in vredesnaam jezelf ontkwallen? Allereerst omdat je zelf natuurlijk geen kwal wilt worden. Want dat levert je bepaalt geen leuke reacties op. Laat staan goede vrienden of vriendinnen. Maar is er nog een - eigenlijk veel belangrijkere - reden om jezelf te ontkwallen. Als je dat namelijk gaat doen, kijk je door al die kwallen heen. Je gaat ze doorzien, begrijpen. Je herkent waar hun gedrag vandaan komt. Misschien herken je het bij jezelf. En met dat inzicht ben je automatisch al begonnen met ontkwallen.
Het mooiste is dat, wanneer je eenmaal aan het ontkwallen bent geslagen, er geen houden meer aan is. Doordat je steeds meer gaat doorzien, wordt het steeds leuker, inspirerender en misschien ook wel spannender om vaker en vaker te ontkwallen. Sommige mensen maken er zelfs een spelletje van. 
Het effect is dat je steeds meer jezelf bent. Je eigen ontkwalde zelf. En dat zien anderen. Die vinden dat meestal mooi, aangenaam omdat ze als het ware door jou heen kunnen kijken. De meeste mensen vinden die transparantie prettig. Want ze weten wie ze voor zich hebben en wat ze van diegene kunnen verwachten. Veel. En absoluut geen kwallestreken. Dus begin er vandaag nog mee: jezelf ontkwallen. Je zult merken dat je irritatiegraad smelt als sneeuw voor de zon.

Lubberen. Flodderen. Lobberen - da's oud Nederlands voor lubberen. Je wordt er niet blij van. Zeker niet als het om kleding gaat. Want als die lubbert, doet het iets wat niet de bedoeling is. Dan heb je de verkeerde maat, op een foute temperatuur gewassen, of slechte kwaliteit stof. Of je bent enorm afgevallen en hebt je kledingcollectie nog niet daarop aangepast.
In het leven lubberen we ook heel wat af. Ineens begint je relatie te flodderen. Of het gevoel bekruipt dat je werk zo los begint te zitten - en je denkt 'willen ze van me af?' Je lobbert lekker een beetje in je opleiding of je training of je cursus. En al die vriendinnen, die lubberen er ook maar wat bij. Nee, echt, soms voelt het alsof je een compleet lubberleven leidt. Je hebt het gewoon allemaal niet meer in de hand. Je dagen komen uit de was en je ziet dat ze totaal niet meer zijn wat ze waren.
Dan wordt het tijd om jezelf te gaan ontlubberen. Het goede nieuws: je hoeft er niet voor naar de sportschool en ook niet naar een therapeut of goeroe. Je hoeft niet ineens diep-religieus te worden, of juist totaal agnost. Integendeel, om jezelf te ontlubberen hoef je alleen maar even weg te gaan. Stukkie lopen, fietsen. Rondje met het hondje. Of laat voor de aardigheid je baas of je collega eens uit. 
Jezelf ontlubberen wil alleen maar zeggen dat je jezelf helpt om te zien waar je bent. Waar je staat. En wat je staat is. En daar verder niet te lang bij stil te staan. Want doordat je het ziet, verandert het al. Eigenlijk net als met die lubberende broek. Je ziet het en je neemt een besluit. 'Prima zo.' 'Gaat vandaag nog weg.' 'Misschien kan ik iemand er nog een plezier mee doen.' Nou ja, verzin zelf maar wat.
Het fijne van jezelf ontlubberen is dat je kiest voor losheid in plaats van strakheid. Je zoekt de ruimte; maakt die zonodig. En dan voel je vanzelf wat bij je past. Of je baan, je relatie, je vriendschap, je loopbaan nog past. En zelfs als het dan 'nee' is, hoef je nog niet meteen aan drastische maatregelen te denken. Laat maar even sudderen. De duidelijkheid komt vanzelf. Duurt misschien nog een dag, een week, een paar maanden. Maakt niet uit. Je bent ontlubberd, dus je hebt ruimte en tijd en rust. En dat is heel wat waard.

Slof, slof, slof. Soms voelt het alsof je zo door het leven sjokt. Geen energie om je voeten op te tillen. Geen idee waar je naartoe sjokt. Niemand die je even op weg helpt. Of vraagt hoe het met je gaat. Je sloft maar en je sloft maar. Doelloos. Stuurloos. Zinloos. En tijdens dat sloffen dendert telkens dat zinnetje door je hoofd: 'Wat heeft dit voor zin? Of deze: Waarom is dit allemaal? Zoiets kan ook: Wie heeft dit in godsnaam bedacht? Enfin er zijn wel 1000 varianten.
Wil je een antwoord op een of meer van die vragen? Iets van een richting, zodat je weet waar je naartoe kunt sjouwen? Er zijn natuurlijk talloze figuren die je aan een antwoord helpen. Je kunt bladen lezen, websites bezoeken, naar allerlei seminars, congressen en andersoortige bijeenkomsten. Je kunt in zweethutten gaan zitten of urenlang in lotushouding ergens op een berg in Spanje of Nepal. Je kunt het proberen te vinden bij onze lieve heer, allah, vishna, boeddha, lao tse, of een moderne heilige. Je kunt ayahuasca gebruiken, via dans in trance raken, pillen, poeders nemen, chanten, mediteren, urenlang op een rozijn zuigen of een psychiater bezoeken.
Uiteindelijk draait wat je ook doet altijd uit op een rondje. Een cirkel waar je weer uit moet. Zodat het geen vicieuze cirkel wordt. Want daarin ga je na verloop van tijd zeker en absoluut sloffen. Uit dat rondje stappen, dat doet niemand voor je. Echt, dat moet je helemaal zelf doen. En alles wat ik hierboven heb genoemd kan je daarbij helpen. En dat is dan weer afhankelijk van hoe jij ermee omgaat. Dus hoe jij je laat helpen, sturen, leiden door waar je ook maar in gelooft. 
Kom ik nog even terug op die vragen, waardoor je bent gaan sloffen. Ik geef je een tip: probeer geen antwoord te vinden. Laat de vraag de vraag. Fiets een stuk. Loop vroeg in de ochtend op je blote voeten het gras in. Zing een liedje voor zomaar iemand. Geef een euro aan een zwerver. Glimlach naar een volslagen vreemde. Doe iets wat je nog niet eerder deed. Alleen. Met je lief. Met je kinderen. Je bff. Je mattie. Wat je dan en daardoor voelt is het antwoord op je vraag.