Lubberen. Flodderen. Lobberen - da's oud Nederlands voor lubberen. Je wordt er niet blij van. Zeker niet als het om kleding gaat. Want als die lubbert, doet het iets wat niet de bedoeling is. Dan heb je de verkeerde maat, op een foute temperatuur gewassen, of slechte kwaliteit stof. Of je bent enorm afgevallen en hebt je kledingcollectie nog niet daarop aangepast.
In het leven lubberen we ook heel wat af. Ineens begint je relatie te flodderen. Of het gevoel bekruipt dat je werk zo los begint te zitten - en je denkt 'willen ze van me af?' Je lobbert lekker een beetje in je opleiding of je training of je cursus. En al die vriendinnen, die lubberen er ook maar wat bij. Nee, echt, soms voelt het alsof je een compleet lubberleven leidt. Je hebt het gewoon allemaal niet meer in de hand. Je dagen komen uit de was en je ziet dat ze totaal niet meer zijn wat ze waren.
Dan wordt het tijd om jezelf te gaan ontlubberen. Het goede nieuws: je hoeft er niet voor naar de sportschool en ook niet naar een therapeut of goeroe. Je hoeft niet ineens diep-religieus te worden, of juist totaal agnost. Integendeel, om jezelf te ontlubberen hoef je alleen maar even weg te gaan. Stukkie lopen, fietsen. Rondje met het hondje. Of laat voor de aardigheid je baas of je collega eens uit. 
Jezelf ontlubberen wil alleen maar zeggen dat je jezelf helpt om te zien waar je bent. Waar je staat. En wat je staat is. En daar verder niet te lang bij stil te staan. Want doordat je het ziet, verandert het al. Eigenlijk net als met die lubberende broek. Je ziet het en je neemt een besluit. 'Prima zo.' 'Gaat vandaag nog weg.' 'Misschien kan ik iemand er nog een plezier mee doen.' Nou ja, verzin zelf maar wat.
Het fijne van jezelf ontlubberen is dat je kiest voor losheid in plaats van strakheid. Je zoekt de ruimte; maakt die zonodig. En dan voel je vanzelf wat bij je past. Of je baan, je relatie, je vriendschap, je loopbaan nog past. En zelfs als het dan 'nee' is, hoef je nog niet meteen aan drastische maatregelen te denken. Laat maar even sudderen. De duidelijkheid komt vanzelf. Duurt misschien nog een dag, een week, een paar maanden. Maakt niet uit. Je bent ontlubberd, dus je hebt ruimte en tijd en rust. En dat is heel wat waard.

Slof, slof, slof. Soms voelt het alsof je zo door het leven sjokt. Geen energie om je voeten op te tillen. Geen idee waar je naartoe sjokt. Niemand die je even op weg helpt. Of vraagt hoe het met je gaat. Je sloft maar en je sloft maar. Doelloos. Stuurloos. Zinloos. En tijdens dat sloffen dendert telkens dat zinnetje door je hoofd: 'Wat heeft dit voor zin? Of deze: Waarom is dit allemaal? Zoiets kan ook: Wie heeft dit in godsnaam bedacht? Enfin er zijn wel 1000 varianten.
Wil je een antwoord op een of meer van die vragen? Iets van een richting, zodat je weet waar je naartoe kunt sjouwen? Er zijn natuurlijk talloze figuren die je aan een antwoord helpen. Je kunt bladen lezen, websites bezoeken, naar allerlei seminars, congressen en andersoortige bijeenkomsten. Je kunt in zweethutten gaan zitten of urenlang in lotushouding ergens op een berg in Spanje of Nepal. Je kunt het proberen te vinden bij onze lieve heer, allah, vishna, boeddha, lao tse, of een moderne heilige. Je kunt ayahuasca gebruiken, via dans in trance raken, pillen, poeders nemen, chanten, mediteren, urenlang op een rozijn zuigen of een psychiater bezoeken.
Uiteindelijk draait wat je ook doet altijd uit op een rondje. Een cirkel waar je weer uit moet. Zodat het geen vicieuze cirkel wordt. Want daarin ga je na verloop van tijd zeker en absoluut sloffen. Uit dat rondje stappen, dat doet niemand voor je. Echt, dat moet je helemaal zelf doen. En alles wat ik hierboven heb genoemd kan je daarbij helpen. En dat is dan weer afhankelijk van hoe jij ermee omgaat. Dus hoe jij je laat helpen, sturen, leiden door waar je ook maar in gelooft. 
Kom ik nog even terug op die vragen, waardoor je bent gaan sloffen. Ik geef je een tip: probeer geen antwoord te vinden. Laat de vraag de vraag. Fiets een stuk. Loop vroeg in de ochtend op je blote voeten het gras in. Zing een liedje voor zomaar iemand. Geef een euro aan een zwerver. Glimlach naar een volslagen vreemde. Doe iets wat je nog niet eerder deed. Alleen. Met je lief. Met je kinderen. Je bff. Je mattie. Wat je dan en daardoor voelt is het antwoord op je vraag.

Heb jij dat ook, dat er regelmatig zo'n enorme storm in je opsteekt? Van boosheid. Van verdriet. Van je onbegrepen voelen. Van dat er niet naar je geluisterd, Dat ze je niet zien. Niet horen, niet snappen en al helemaal niet aanvoelen. Lastig he. Net of je er helemaal niets over te zeggen hebt. Het lijkt of het je overkomt.
Maar ja, het is wel jouw storm. Die plaatsvindt in jouw hoofd. Jouw hart. Jouw buik (kan ook verliefdheid zijn he, zo'n storm). Iemand anders heeft iets gezegd, iets gedaan, of juist niet gedaan. Had een gezichtsuitdrukking, een gebaar, een woord, een zin, een kreet of misschien wel een stilte. En die zette iets bij jou in gang. Of eigenlijk: jij liet dat iets bij jou in gang zetten.
Nou snap ik ook wel dat zoiets nogal eens ondanks jezelf gebeurt. Dat je dat eigenlijk helemaal niet wilt. Maar het overkomt je, dus het gebeurt toch. En geloof mij, dat heb ik zelf ook nog vaak genoeg.  En toch... Tot tien tellen helpt. Soms. Nog beter is het bewustzijn dat je niet je emotie bent. Dat wat je lijkt te overkomen ook te sturen is. Dat je zelf kunt bepalen zo lang je maar jezelf het bewustzijn gunt om dat te zien.
Daarom raad ik je aan om jezelf te ontstormen. Want voor je 't weet stuurt die storm je het bos in. En daar weet je nooit wanneer er een boom op je kop valt. Anders gezegd: als de storm je de baas is, roep je reacties op waar je meestal niet blij mee bent. Jij bent niet meer de baas, maar je storm. 
Als je jezelf weet te ontstormen word je een prettiger mens. Stiller. Opener. Rustiger. Ontvankelijker. Vriendelijker, Begripvoller. En zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan. Zulke mensen hebben we hard nodig in een wereld die nogal snel  lijkt te polariseren. Mensen die de redelijkheid omarmen. En daarmee de ander. Die niet meteen op de kast zitten wanneer iemand zich eens wat scherp of extreem uit. Maar die willen weten waar dat vandaan komt. Wat de reden is.
Het is voor jezelf natuurlijk ook veel aangenamer als je ontstormd bent. Want het lijkt soms leuk - al die pieken en dalen, maar geloof me, je wordt er doodmoe van. 
Dus ontstorm jezelf. Voor jezelf en voor de wereld. Je zult zien dat het in jezelf en om jezelf een stuk aangenamer wordt. Probeer maar.  (foto goodfreephotos.com)

Ja, ik weet het. Het is geen werkwoord. Maar het werkt wel, want je snapt meteen wat ik bedoel. Fluitsma en van Tijn zongen het al: 'Land van duizend meningen...' En zo is het. Maar, zoals Daniel Lohues al met de Louisiana Blues Club zong Prachtig mooi mar wat he'j d'r an.
Meningen. Iedereen heeft er wel een paar. Want ze zijn gratis en vaak ook nog goedkoop, zo moet gratuit. Want ze kosten weinig moeite. Want je kunt je er zo mooi mee profileren. Want het geeft een gesprek op discussie mooi kleur. Want je kunt er iemand zo fijn mee uit de tent lokken. Want je komt er zo mooi mee op tv, radio, internet, waar dan ook. En, dat is ook al zo fijn, je kunt ze zo vaak wisselen als je wilt. Niemand die je er volledig op vastpint. Nou ja, heel soms in de politiek. Maar zelfs dat staat niet vast.
Maar waarom dan jezelf ontmeningen? Nou juist omdat het meestal nergens over gaat. Omdat het meestal alleen maar bedoeld is om je ego op te poetsen. Om te laten zien dat je ertoe doet. Dat je meetelt. Dat je echt wel iemand bent. En dat heb je dus helemaal niet nodig. Sterker, je wordt er een stuk leuker van als je jezelf eens wat vaker ontmeningt. 
Dan ga je namelijk luisteren. Voelen. Open staan. En dat levert iets op dat inzicht heet. Begrip. Invoelen. Als je begint met ontmeningen, begin je ook je invoelingscapaciteiten te ontwikkelen. En dat verandert je. Je wordt zachter. Je ziet, hoort, ruikt, voelt meer. Angst begint te slinken. Onbegrip ook. 
Uiteindelijk begin je je steeds meer verbonden te voelen (ja echt!). Ook met mensen waarover je vroeger een geweldig sterke mening had. Er groeit compassie. En dat, dat hebben we hard nodig in de wereld. Verbinding en compassie. Dus begin vandaag nog met jezelf ontmeningen ('t is een rotwoord, dat begrijp ik). Je gaat je binnen de kortste keren beter voelen. En de wereld om je heen ook. Let maar op...

Zo, ik kom net uit een bubbel. Een goede bubbel. Zo een waar ik altijd in moet zitten als ik goede teksten wil schrijven. Je mag het ook flow noemen. Of 'er helemaal in zitten'. Dat is erg lekker trouwens, want de wereld om me heen verdwijnt dan min of meer. Het is ook veel meer dan alleen concentratie en focus. Vaak denk ik achteraf 'huh, heb ik dat geschreven?'
Je bubbel is een begrip geworden. En de bubbel die daarmee bedoeld wordt is niet zo'n beste. Want gecreëerd door het fenomeen van de social media. Je krijgt alleen maar meer van waar je je toch al mee omringt. Doodeng als je 't mij vraagt. Want in zo'n bubbel ontstaan rare gedachten, vreemde kronkels, waanideeën. Juist omdat je steeds bevestigd wordt in wat je vindt, voelt, denkt, zegt, leest en post. 
Maar bubbels gaan verder. Talloze mensen zitten ook in de bubbel van werk, relatie, status, vriendschap. Van dingen voor lief nemen omdat ze nou eenmaal zou (gegaan) zijn. En omdat het misschien wel lekker makkelijk is. Zo bubbel je dan al rollend en soms ook stuiterend naar het einde. Om daar tot conclusie te komen dat het binnen die bubbel weliswaar heel veilig was, maar ook bloedsaai. 
Dus ontbubbel jezelf. Stap even uit je eigen persoontje, neem een paar meter afstand en kijk. Luister. Voel. Wie is dat eigenlijk die daar staat? Wat wil die mens? Hoe manifesteert die persoon zich? Wat betekent ze? Voor zichzelf? Voor anderen? Wat vindt ze van zichzelf? Wat vindt ze goed en mooi? En wat valt in de categorie 'ben ik niet blij mee'?
Trek jezelf uit de sleur. Sleur jezelf uit de groef. En graaf dan eens een paar tandjes dieper. Naar je echtheid. Naar dat wat je eigenlijk echt wilt. Naar wie je wilt zijn in plaats van wat je omgeving van je maakt. Prik door die bubbel heen. Dan trekt de mist op. De sluier valt weg. Alles krijgt kleur en betekenis. Je gaat het zien. Voelen. Ruiken. Horen. En dan merk je ineens dat het van binnen gaat bubbelen. Je bruist. Van energie. Olé!

Het kan hoor, jezelf ontbinden. Dat lijkt een proces dat vooral de natuur in gang zet en op gang houdt. Of het beëindigen van iets dat in gang is gezet of vastgelegd. Maar ontbinden kun je zelf ook. Ruim voordat je dood gaat.
Maar hoezo is dat belangrijk? Ontbinden. En van wie of wat dan? Laat me dat uitleggen. Verbonden zijn betekent dat er verwachtingen zijn. Aan beide kanten van de band, van de verbinding. UItgesproken verwachtingen, onuitgesproken verwachtingen. Verwachtingen die sluimeren, die soms op papier staan. Soms zijn ze er al vanaf je geboorte. Ze hoeven ook niet erg te zijn. Soms zijn ze zelfs grappig. Zo wilden mijn ouders dolgraag dat ik ook, net als zij, het onderwijs in zou gaan. Na twee onderwijsstages wist ik één ding zeker: dat nooit. Niet ingelost dus, die verwachting. Ik had me ontbonden van hun wens. Maar niet van hen. 
In deze tijd zijn we verbonden met zo ongeveer de halve wereld. Dat heeft leuke en spannende kanten. Maar ook hele negatieve. En dat heeft dan weer met die verwachtingen te maken. Want in al die verbindingen - dichtbij of ver weg - wil je een bijzonder iemand zijn. Die geslaagd is. Succesvol. Grappig. Entertaining. Een topvader. Een supermoeder. Een geweldige student(e). Een droomvriend(in). Geslaagd ondernemer. Getalenteerd vakmens. Mooi. Geslaagd. Rijk aan vrienden en ervaringen. Wereldreiziger. Thuisgenieter. Nou ja, verzin het allemaal zelf maar. Je weet wel hoe het werkt.
Alleen heeft het geen moer te maken met wat echt is. De virtuele wereld schept en herschept zichzelf voortdurend. En al die mooie façades leveren vooral veel nachtmerries op. Teleurstellingen over het eigen leven. Want het vergelijkingsmateriaal wordt in bakken over je uitgestort. 
Daarom moet je jezelf ontbinden. Je niet laten bepalen door omgeving. Door plaatjes. Door imago. Door buitenkant. Exposure. De vraag is te allen tijde: wie wil jij zijn. En die vraag kun je alleen beantwoorden als je je ontbindt. Als je je niet laat bepalen door anderen of omgeving. Nou ja, niet laten bepalen - tuurlijk hebben die invloed. Maar jij staat toe hoeveel dat is. 
Jezelf ontbinden helpt om jezelf te worden. Je vragen gaan dan niet meer over anderen. Maar over jezelf. Wie ben ik? Wat wil ik? Waarom doe ik dit? En dat niet? Waartoe dien ik? Wie wil ik zijn? Voor mezelf? Voor jou? Voor die ander? Dat zijn vormende vragen. Vragen die vaak nieuwe vragen oproepen en dat is mooi. Van vragen wordt de wereld beter. 
Dus ga jezelf ontbinden. Misschien niet altijd even makkelijk. Maar het levert je een heerlijk gevoel van vrijheid en onafhankelijkheid op. Zonder cynisme. Zonder sarcasme. Gewoon echt. Een ontbonden mens is zo echt als ie maar kan zijn. 

Zit je weer te kniezen? Zeg dat tegen een kind of jongere en zij of hij kijkt je met een vragende blik aan. Kniezen? Is er iets met mijn knie? De online Van Dale geef als resultaat: verdrietig piekeren; tobben. Je zou deze blogpost dus ook jezelf ontpiekeren of onttobben als titel kunnen geven. Een kniesoor is dan iemand die voortdurend chagrijnig is - en dat komt dan weer van het Franse chagrin - verdriet. Het grappige is dat wij van het Franse verdriet dan weer Hollandse sikkeneurigheid hebben gemaakt. Typisch.
Maar het is natuurlijk nergens voor nodig - dat sjagrijn. Het levert niks op, behalve misschien wat galgenhumor. Daarom kun je beter jezelf ontkniezen. Kniezen klinkt ook als iets dat schuurt, dat op een onaangename wijze tegen elkaar wrijft. En dat is het natuurlijk. Want als je continu chagrin hebt, is er nogal wat wrijving binnenin je. 
Nou geeft wrijving wel warmte, maar dan gaat het toch allereerst om het fysieke proces. Die interne wrijving heeft ook verschillende kanten. Het is dan maar net welke kant je zelf weet te kiezen: die van het kniezen of die andere. En dat hoeft echt niet per se die van 'het glas is halfvol' te zijn - realisme is ook prima.
Maar hoe doe je dat dan - dat ontkniezen? Tja, eenvoudig gezegd: stoppen met vechten. Zorgen dat je niet meer met jezelf in een strijd verwikkelt raakt. Dus dat betekent acceptatie van jezelf. Met al je nukken en je kuren, je humeur en je buien. Dat ben jij en hoe sneller je toegeeft dat dat inderdaad voor de volle honderd procent zo is, hoe makkelijker het voor jezelf wordt. Je raakt ontkniesd. Ook heel prettig voor de mensen om je heen trouwens. Je zult zien dat ze anders op je gaan reageren. Misschien krijg je zo nu en dan zelfs spontaan een glimlach van een volslagen vreemde.
En er komt nog iets bij. Als je jezelf langzaam maar zeker ontkniest, kom je ook dichterbij wie je echt bent. Je pelt de uitgedroogde laagjes er als het ware af. Je ware aard komt meer aan de oppervlakte en dat is een prachtig gezicht. Iedereen om je heen gaat je beter zien. Het wordt eenvoudiger om je te verbinden met hen en met onbekenden. Op basis van je echtheid. En da's toch mooi?

Hoe schreef Bob Dylan het ook al weer? ...They may call you doctor or they may call you chief. But you're gonna have to serve somebody... Geweldig nummer. Iedereen heeft een baas. Of bazin. Dat kan je echte baas zijn. Maar ook heel goed een fictieve. Een stem uit het verleden bijvoorbeeld. Je vader, je moeder. Je ex-partner. Iemand tegen wie je enorm opkeek. Iemand die je jarenlang pestte. Of een onbereikbaar iemand die decennialang in je gedachten was.
Jezelf ontbazen kan natuurlijk beginnen met je ontslag. Je keuze om voor jezelf te kiezen. Je wens om zelf de regisseur van le leven te zijn. Maar het kan net zo goed de stap zijn naar een zo dienstbaar mogelijk leven. Waarbij je zegt: iedereen met wie ik werk, leef, samen dingen doe mag mij bepalen. Als iemand dichtbij komt, kan dat ook niet anders. De impact van de ander valt - of je dat nou wilt of niet - nooit te ontkennen. Hoe je er ook mee omgaat. Wat je er ook van vindt.
Jezelf ontbazen betekent eigenlijk alleen maar dat je voortdurend beseft dat er geen bazen zijn. Dat wij mensen - hoe verschillend we ook lijken - uiteindelijk allemaal hetzelfde zijn. En misschien zelfs wel allemaal één zijn. En vooral als je je dat laatste echt goed realiseert, begrijp je ook dat de goedheid en de slechtheid van de ander ook die van jou zijn. Dat maakt het dan een stuk ingewikkelder om lekker te schelden op die ander. Om de schuld te verschuiven. Om verantwoordelijkheid te verleggen. Om te praten in de sfeer van 'ja maar hij' of 'ja maar zij'...
Misschien klinkt jezelf ontbazen wat eenzaam. Dat is het niet. Integendeel. Door jezelf te ontbazen word je ontvankelijk. Sta je meer open voor de ander. Voor wat er komt. Met wat minder oordeel. En wat meer mildheid. Macht. Gezag. Hiërarchie. Managementlagen. Bestuurslagen. Upstairs. Downstairs. Het zegt je allemaal niet zoveel meer. Ja, de wereld lijkt zo in elkaar te steken. Maar jij weet beter. Want diep van binnen ben je los van dat alles. Volledig ontbaasd. Een heerlijk gevoel. Koester dat. En geeft het door.

Wat is moeilijker: iets uitleggen in veel of weinig woorden? Hoe minder woorden, hoe lastiger het wordt. De kunst van het weglaten is echt een kunst als je iets moois of belangrijks wilt vertellen. Woorden kunnen mensen geweldig raken als je ze goed timet en juist doseert. 
Jammer genoeg kun je met woorden ook veel verhullen. Hoe vaak ligt over de echte boodschap niet een brei van woorden om maar niet te zeggen wat er gezegd moet worden. Niet per se om te verzachten - dat kan ik nog wel waarderen -  maar om te zorgen dat zo weinig mogelijk mensen echt snappen waar het over gaat. En geloof me, dit is een zeer wijd verbreid fenomeen.
Zo. Dat geschreven hebbend wil ik nu wat met je delen over ontplexen. Want dat kan heel goed en het is heel lekker. Achter het ingewikkelde ligt altijd iets eenvoudigs. Dus geloof de mensen niet die zeggen dat sommige dingen, sommige zaken toch echt heel ingewikkeld zijn. Niet waar. Dan zijn ze zo gemaakt om de een of andere reden.
Zoals Einstein als schreef: 'Any intelligent fool can make things bigger and more complex...It takes a touch of genius and a lot of courage to move in the opposite direction.' En deze wil ik toch ook even met je delen - ook van Einstein (en als iemand het mag zeggen is hij het): 'If you can't explain it simply, you don't understand it well enough.'
Wat voor grote wetenschappers geldt, gaat voor ons en onze levens natuurlijk ook op. Ontplexen! Anders raak je het spoor bijster. Raak je het plezier kwijt. En erger nog, misschien ook wel je vrienden en je relatie. 
Hoe doe je dat dan - jezelf ontplexen? Begin maar eens met het maken van onderscheid tussen je intellect en je intuïtie. Tussen je hoofd en je buik. Wetenschappelijk onderzoek naar het buikgevoel bewijst dat die innerlijke wegwijzer vaker betere beslissingen oplevert dan rationeel afwegen. Hier vind je een interessante test (gebaseerd op de Westcott's Intuitive Ability Test) van Psychologie Magazine.
Je hoofd is maar een deel van je lichaam, ongeveer één achtste. En dan zijn je hersenen nog maar 2 procent van je totale lichaamsvolume. Laat die denkmachines nou eens niet honderd procent van je keuzes en je gedrag bepalen (dat kan trouwens ook helemaal niet, want het merendeel van wat we doen, gebeurt onbewust. Denk maar eens na over hoeveel je van een autorit echt bewust meemaakt...).
Jezelf ontplexen begint dus bij je intuïtie. Bij die buik die tegen je praat. Dus probeer eens die impulsen en gedachten en invallen die van daaruit verschijnen, opborrelen, omhoog ploppen op te volgen. Niet nadenken, gewoon doen. Da's lekker simpel. En je zult merken dat het voor je gaat werken. Veel wordt eenvoudiger. Er valt iets van je af. Misschien wel veel. En dan merk je ineens dat je zomaar zit te glimlachen. In de metro. Achter je bureau. In een gesprek. Mocht iemand dan vragen waar die glimlach vandaan komt, zeg dan gewoon en liefst een beetje nonchalant: 'Ach, ik ben mezelf even aan het ontplexen.'

Iets kan verjaren. Een officieel document. Een misdrijf. Sommige relaties. Maar kan een mens ook verjaren. Dat zij of hij eigenlijk al voorbij is en niet meer meetelt, zonder dat diegene dat zelf weet? Ik ben bang dat dat nogal eens gebeurt. Zo hoorde ik vrijdag over een meisje in de jeugdzorg - 18 jaar en dan verandert er nogal wat - dat pardoes op straat werd gezet. Kan niet naar ouders. Niet naar familie. Beter niet naar vrienden ook. Dus waar komt zo'n kind terecht? Zo'n meisje is verjaard voordat ze echt aan het leven mag beginnen. 
We hebben een klimaat geschapen waarin we het mensen veel te makkelijk maken om zich achter systemen, schermen, protocollen, regels en structuren te verschuilen. Een ja-maar-cultuur die continu verwijst naar wat ergens geschreven staat. En als het daar niet zwart op wit staat, dan wel ergens anders. Tja, wat voor mensen kweek je dan? Ik vul het verder niet in, maar de wereld heeft nogal wat slechte ervaringen met systeemtypes. Met mensen die orde en regelmaat willen en de mogelijkheid krijgen om dat binnen een duidelijke structuur te doen.
Daarom wordt het tijd om onszelf te ontjaren. Want wat is een jaar? Waarom hebben we het over onze leeftijd en niet over onze jaartijd? Die jaren tellen we - bijvoorbeeld tot aan ons pensioen. Zouden we niet veel beter ons leven kunnen waarderen? Dus kwaliteit aan onze leef-tijd toevoegen? Ons leven in momenten uitdrukken in plaats van getallen?
Jezelf ontjaren houdt in dat je jezelf wat meer onttrekt aan de afspraken, de structuurtjes en de protocolletjes. Dat zoiets niet voor honderd procent mogelijk is snap ik ook wel. Maar ik kan je zeggen dat het heel prettig voelt om een ietsiepietsie ontjaard te zijn. Losser, spontaner. dichter bij je gevoel, bij je intuïtie. 
Dus laten we met zoveel mogelijk mensen van 2019 het allereerste ontjaarde jaar maken. Waarin we samen wat meer ontjaren en misschien wel spontaan ook wat meer gaan ontnieuwen, ontertainen en ontpluggen. Dat we wat vaker de systemen de systemen laten en allereerst kinderen, jongeren en mensen zien. Voor wie ze zijn. Uniek. Eigen. Anders. Mooi.