Lente. Voorjaarsschoonmaak. Op naar de nette huizen en de keurige tuinen. Tekentjes van beschaving. En dekentjes over de rommeligheid van het leven. We doen alsof we veel in de hand hebben. Dus brengen we orde, structuur aan. Systeempjes, regeltjes. Zodat het allemaal herkenbaar en begrijpelijk is.
Gelukkig zit het leven niet zo in elkaar. Alles wat leeft is rommelig, wanordelijk en vaak nog smerig ook. Het idee is dat we daarmee leren leven. Letterlijk en figuurlijk. Dus proberen we wanhopig voortdurend orde te scheppen in de chaos die we zijn en die ons omringt. Dat geeft je de indruk dat je in ieder geval nog iets in de hand hebt. Een keurig voortuintje. Een opgeruimd huis. Drie zakken met afgedankte kleding naar de Noppes-winkel.
Maar het leven is punk. Wanordelijk geschreeuw. Ongecontroleerde bewegingen. Hard, onuitstaanbaar soms. En keihard in je smoel. Of je het nou leuk vindt of niet. Juist dat chaotische hebben we nodig. Ook al omarmen we het vaak niet. Uit chaos ontstaat wat mooi, soms zelfs indrukwekkend is. Kijk maar naar de getormenteerde levens van grote kunstenaars. Klote-situaties waaruit de prachtigste kunstwerken groeiden.
Ontordenen valt niet mee. Vroeger kreeg je cijfers voor vlijt, orde en netheid. We zijn opgevoed met orde. Met rust, reinheid en regelmaat. Dodelijk voor creativiteit natuurlijk. Met die drie erren help je de levenslust wel om zeep. Nou hoor ik iemand roepen dat de natuur ook ordent. En dat is waar, maar wel van een heel andere orde. Rommelige orde. Waar de chaos al ingebakken zit. Waar dood en leven vlakbij elkaar. Eén storm kan zomaar dood en verderf zaaien. En vanuit de chaos die dan ontstaat ordent zich het leven weer.
Ontordenen betekent loslaten. Laten gaan. Open staan voor wat komt. Kijken, luisteren, voelen. Ruiken. Overgave. De controle inruilen voor de ontspanning. Niets is maakbaar. Laat staan controleerbaar. Dus hou op met die illusies. Alles komt en gaat. Als golven in de zee. Niets en niemand kan daar iets aan veranderen. Probeer het maar, dat ontordenen. Laat je meevoeren op de golven van het leven. Omarm de chaos en zie wat het je brengt. Ongeordend, ongestructureerd en volkomen ontregeld. Doe maar. En vind je geluk.

Wrijving geeft warmte. Valt niet te ontkennen. En wrijving zoeken we maar al te vaak graag op. Want als het lekker schuurt, val je zo goed op. Via wrijving lijkt het alsof je je geweldig kunt manifesteren. Dat je gezien wordt. Dat je opvalt. Dat je iemand bént. 
Gek eigenlijk dat je dat nodig hebt. Want je was al iemand. Wrijving of niet. En wie dan die iemand is? Tja, da's een lastige vraag. Net zoiets als vragen: 'Wanneer ben jij nou echt helemaal, totaal, volledig en compleet jezelf?' Zo'n kwestie trekt die voren in je voorhoofd. Want wat is dat, jezelf zijn. Iemand anders zijn kan in ieder geval niet. Dus zou het dan zo zijn dat je altijd jezelf bent? En hoe komt het dan dat het nogal eens voelt alsof je helemaal jezelf niet bent?
Schuren gebeurt dus niet alleen met anderen. Het vindt ook in jezelf plaats. Denk alleen maar aan de gesprekken die je met jezelf voert. En geloof me, dat doet iedereen. Wie praat dan met wie? Wie heeft er gelijk? En wie ongelijk? En waar baseer je dat gelijk of ongelijk dan op?
Nee, het schuurt echt aan alle kanten in ons leven. Zelfs als je je volledig terug zou trekken, zelfs wanneer je als kluizenaar zou leven, ontkom je niet aan het schuren. Het lijkt wel of het ingebakken zit. Daarom proberen ook zoveel mensen manieren te vinden om het schuren te ontlopen. Te ontwijken. Te vermijden. Te verminderen. En misschien zelfs wel te begrijpen.
Er zijn hele industrieën die daar goed geld aan verdienen. Goeroes, religieuze en spirituele meesters, geld maakt wél gelukkig sprekers, verzin het maar. Wat die je vooral laten voelen is dat je het nog steeds niet goed doet en dat als je hen en hun methode volgt - al dan niet spiritueel, religieus of anderszins dogmatisch - jij er ook wel gaat komen.
Nou dan heb ik nieuws voor je: je hoeft nergens te komen, want je bent er al. Je hoeft geen methodes te volgen, want je weet alles al. Wijsheid, besef, diepgang - het zit allemaal in je. Je hoeft het alleen nog maar even te vinden. 
Wat daarbij enorm helpt is jezelf ontschuren. Niet die warmte zoeken door lekker veel wrijving te veroorzaken. Nee, accepteren. Jezelf. Je situatie. Je omgeving. Wat er gebeurt. Hoe dat gebeurt. Niet zo makkelijk misschien. Maar naarmate je het meer doet, word je er beter in. En voel je ook steeds sterker wat het met je doet. 
Het mooiste is nog wel dat iedereen het kan - ontschuren. Als je het vaak genoeg doet, ontdek je iets heel bijzonders. Dat deel van jezelf slaat nergens op. Je hebt geen zelf. Het bestaat niet. Een illusie. Bedacht. Verzonnen. Ego. En voorbij dat alles ligt die wijsheid. Dat diepe besef dat uiteindelijk alles goed is. Omdat we niet één zijn, maar samen. Samen één.

Als je 'braaf' zegt tegen je hond heeft dat een nogal andere betekenis dan wanneer je het over een mens zegt. 'Braaf' betekent voor de hond dat hij iets goed doet. Voor mensen wil 'braaf' zeggen dat je keurig binnen de lijntjes blijft. Geen gekke dingen doet. Je helemaal houdt aan de regeltjes. Nog interessanter wordt het als je het etiket 'braaf' op de samenleving plakt. Daar wil echt niemand in leven. 
Er zijn maar weinig mensen die een brave partner willen. Tenzij diegene Brits is, want dan komen er - bij 'brave' - ineens allemaal associaties op met ronde tafel en edellieden en erecodes. De oorspronkelijke betekenis van braaf is moedig, oprecht. Gekt toch dat het bij ons zo'n negatieve klank heeft gekregen. 
Ik zou graag zien dat we ons wat meer ontbraven. En een beetje snel als het kan. Want al dat sjokken binnen de lijntjes. Je werk doen omdat het nou eenmaal zo afgesproken is. Dat niet verder kijken dan wat er gevraagd wordt. Volgens het protocol. Of langs de lijnen van de inspectie. Binnen de kaders en de afspraken. Dat 'ja maar ik doe het toch goed'... Dat allemaal is dodelijk.
Waarom? Omdat je dan niet echt kijkt. Niet echt voelt. Niet wilt doorgronden. Niet begrijpt. Niet inziet. Niet ervaart. Je niet in de ander verplaatst. Niet ziet wat er nodig is. Niet doet wat er gedaan moet worden. Dodelijk. Voor jezelf. En voor de wereld om je heen.
Jezelf ontbraven is niet eng. Het levert je wel heel veel op. Alles wat ik hierboven noem, maar dan in positieve zin. Echt kijken - en zien hoe iets mooi en lelijk, goed of slecht iets echt is. Echt voelen - en dus heel dichtbij je zelf komen (en ja, er staan bewust een spatie tussen 'je' en 'zelf'). Doorgronden; begrijpen. Echt inzicht opdoen en dat helpt je dan weer om 'door de dingen kijken'. Ervaren. Dus ondergaan; je ervoor open stellen; het helemaal omarmen. Je verplaatsen in de ander - wie zij hij ook is (dus ook en vooral de mensen die je absoluut niet ziet zitten). Allemachtig wat zou de wereld veranderen als we dat compleet en met alle diepgang die we kunnen vinden, eens zouden doen. Helemaal zien wat er nodig is. Best eng, wat dan zie je ook onder ogen wat er allemaal nog ontbreekt. En dan zul je steeds vaker echt doen wat nodig is.
Ontbraven. Wat punk, een stevige storm in je leven. Zodat je ogen open waaien. En je hart. Zodat je weer gaat voelen waarvoor je hier nou eigenlijk echt bent. Wat je betekent. Voor jezelf, de mensen om je heen. Eigenlijk is ontbraven vergelijkbaar met ontketenen. Je verlost jezelf. En die hebben we nodig: verlossers. Want die hebben alles in zich om de wereld te verbeteren. 

Heb je wel eens een lijstje gemaakt van alles waar je bang voor bent? Ik ben bang dat dat een lijst wordt waar steeds meer items op komen. Veel ouderen zien de toekomst met angst en beven tegemoet. Veel jongeren trouwens ook. Als je hen mag geloven hang ons nogal wat boven het hoofd.
Het grappige is dat, als je dan naar boven kijkt en buiten bent, je dan niets ziet. Een wolkenhemel misschien, Of een sterrenhemel. Sneeuwvlokken. Regendruppels. Zonnestralen. Wat er boven je hoofd hangt is vooral het grote niets. En zou het zo kunnen zijn dat alle angst daarop is gebaseerd? Daaruit voortkomt?
Hoe existentieel is hoogtevrees? Angst voor spinnen? Dat je bang bent voor de - confrontatie met - de ander. Of met jezelf? Is het niet zo dat daar ergens onder, achter het vermoeden, het gevoel zit dat je in het niets verdwijnt? Dat je niets en niemand bent? Een leegte? Een stilte? Een druppel die even zichtbaar was en nu weer opgaat in die enorme oceaan?
Als je het aan mij vraagt? Alles wat we denken is bedacht. Ons complete wereldbeeld, ook dat van toen we er nog niet waren en als we er straks niet meer zijn, is een bedenksel. En ieder van ons geeft daar zijn of haar eigen kleur, geur, smaak en inhoud aan. Niemand kan echt de wereld van een ander zien; ervaren. Nee, zelfs niet als je paranormaal begaafd bent. Ook dan is het niet meer dan een impressie.
Jezelf ontangsten betekent loslaten. Doodeng natuurlijk, zeker voor mensen met hoogtevrees. Ontangsten begint met het besef dat er ten diepste niets is om aan vast te houden. Het leven heeft geen relingen. Geen geleiderails. Geen klimtouw. En al helemaal geen uitgehakte tredes. Waar je in leeft is een groot mysterie. En dat is prachtig, want het houdt in dat er altijd wel wat te raden en te ontdekken valt. 
Als je jezelf wilt ontangsten - en wie wil dat nou niet - kun je niet anders dan dat mysterie accepteren. Inzien dat er eigenlijk niet, maar dan ook werkelijk niets te controleren valt. Denk alleen maar aan de natuur. Als het hard gaat stormen of regenen, of als de zon dagenlang brandt hebben wij daar niets over te zeggen. Er is niemand die aan die knoppen zit. We kunnen niets anders dan ons eraan overleveren. Loslaten dus. Meegaan in de stroom. Beetje spartelen is prima. Maar uiteindelijk kun je niet anders dan je laten meevoeren. Zonder te weten waar je uitkomt. Dat is niet angstig. Dat is uiteindelijk en ten diepste een troostend besef. We komen. We gaan. Net als die regendruppel die in de oceaan valt. En na een tijdje weer als regendruppel op jouw hoofd valt. Cirkel rond.

Augurken in Frankrijk zijn veel zuurder dan bij ons. Een beetje cornichon weekt daar lekker in azijn en bij ons in een veredeld soort van suikerwater. Zijn Fransen zuurder dan Hollanders? Dacht het niet. Eerder andersom. Zure smaken zijn hier niet zo populair. Zuur zijn wel. Past goed bij onze Calvinistische inborst. En ja, dat duurt nog wel minstens een generatie voordat die echt gaat slijten. 
Wat is er zo leuk aan zuur zijn? Allereerst krijg je nogal wat aandacht als je zuur bent. Zuur trekt aan omdat alles - nou ja bijna alles - erin oplost. Bovendien lijkt het alsof je het jezelf makkelijk maakt als je zuur bent. Je kunt het dan laten bij je zurige commentaren en zo. Verder hoef je niet de diepte in.
Zuur is dus makkelijk. Althans, zo lijkt het. Want een beetje intelligent mens snapt wel dat die zuurgraad groeit en dus steeds dieper effect gaat hebben op wie je bent en hoe je je manifesteert. Zuur vreet aan je. En als je het maar lang genoeg volhoudt ook aan de mensen om je heen. Vaak zie je dan ook dat zuur zuur aantrekt. 
Voel je dat wel eens bij jezelf? Als je op zo'n moment in de spiegel kijkt, kun je het ook aan je gezicht zien. Dat trekt helemaal samen. Zoals een naaktslak als je erin prikt. Toch kun je eenvoudig afkomen van dat zurige. Is echt geen kunst aan. Het enige wat je hoeft te doen is zien wat je allemaal wel niet hebt. Dan heb ik het natuurlijk niet over bezit, maar over al die andere dingen die iedereen zo vaak voor lief neemt. Vriendschap. Gezondheid. Liefde. Kinderen. Huisdieren. Het weer (hoe het ook is). Knoppen in de bomen. De poes die je een kopje geeft. Een glimlach van iemand op straat, De lach van een kind in de verte. Een regendruppel op een grasspriet. 
Je hoeft het alleen maar te zien, te horen, te ruiken, te proeven en te voelen. Alles is er al. Er hoeft niets bij en er hoeft niets af. Acceptatie. Het is goed zoals het is. Je hoeft niet zoveel moeite te doen. Zo hard te buffelen. Zo sterk of stoer of juist zacht of invoelend of wat dan ook maar te zien voor iemand anders. Het is goed zoals je bent. Probeer het maar. Accepteer jezelf maar. Ik beloof je, dat ontzuren begint meteen. 

Pas op! Het leven pakt je in. Iedere week, iedere dag, ieder uur zadelt het fenomeen dat 'leven' heet je op met van alles en nog wat. Voor je 't weet heb je zelf geen idee meer wie je bent en wat je wilt. Het overkomt de besten en verwonderlijk is het zeker niet.
Weet jij nog waar je uitknop zit? Je weet wel, dat kleine knopje waarvan je denkt dat je er zo moeilijk bij kunt. Waarvan je misschien al heel lang het idee hebt dat het ergens onder of achter zit. Gevolg: je staat de hele tijd aan. Aan, aan, aan. En op een gegeven moment ga je voelen dat dat niet fijn is. Dat je eigenlijk niet meer in staat bent om ook nog even uit te staan. Nou ja, als je slaapt misschien. Maar zelfs daarvan ben je niet meer zeker als je 's ochtends opstaat en die wallen onder je ogen je onontkoombaar aanstaren.
Is er iemand die ooit gezegd heeft dat we altijd aan moeten staan? Die illusie wordt wel gewekt. Je mag niks missen en je moet overal een mening over hebben. En die dan ook delen - liefst met de hele wereld. Vermoeiend hoor, want meningen kosten niks en vervliegen bij het minste of geringste. Wat doe je dan, als je eenmaal een mening hebt?
Je bent - als je niet oppast - volkomen ingezwachteld door alles wat je omgeeft. En nee, dan heb ik het niet alleen over social media. Dat zwachtelen gebeurt op allerlei manieren. In werk, in vrije tijd, in je privé, als je onderneemt, als je op vakantie bent, of aan het sporten. Altijd. Overal. Tenminste, als je niet oppast. 
Als je ingezwachteld, wordt alles gedempt. Soms kan dat prachtig zijn - denk maar aan een mistig landschap. Maar ik durf best aan te nemen dat jij liever niet gedempt leeft. Dat je het allerliefst ten volle in het leven staat. Dat je geen filters en dempers wilt. 
Als dat zo is, wordt het tijd om jezelf te ontzwachtelen. Om je bewust te worden van wat de dingen met je doen. Hoe ze je vormen. Of je er echt wel iets mee wilt. Of je wel tot volle wasdom komt, of dat er teveel is dat je in de weg staat. Realiseer je dat niemand kan zien hoe mooi je bent, als je bent omzwachteld. Dus die dikke laag moet eraf. Dan schep je ruimte en vrijheid. Dan zien anderen je ook voor wie je echt bent. Ontzwachteld. Puur. Eigen. En helemaal jezelf.

Wat moeten we nog met nieuw in het nieuwe jaar dat eigenlijk helemaal geen nieuw jaar is maar doodgewoon een voortzetting van de tijd die wij menen te moeten markeren. Tijd verglijdt en houdt met niets en niemand rekening. Tijd is een feit. 
Of misschien ook wel niet. Zou het zo kunnen zijn dat we tijd alleen ervaren omdat wij verglijden? Omdat ieder van ons leeft in het besef van ouder worden? Van wat geweest is, is geweest. Van historie en herinneringen? Van geheugens die denken te weten en maar al te vaak alleen de eigen kleur laten zien?
Nieuw bestaat eigenlijk niet. Het is een ander deel van de cirkel waarop we ons bevinden. En het zou helepn als we ons wat vaker realiseren dat alles in cirkels gaat. Dan groeit ook het besef dat je altijd weer ergens komt waar je ooit al was. En dat helpt enorm om de zin van de onzin te onderscheiden.
Nieuw jaar. Nieuwe ronde. Nieuwe kansen. Nieuwe plannen. Nieuwe voornemens. Nieuwe teleurstellingen. Nieuwe tegenslagen. Nieuwe overwinningen. Nieuwe inzichten. Nieuw, nieuw, nieuw. Nieuw is vooral en bovenal een diep menselijke behoefte. Oud danken we af. Nieuw verwelkomen we graag. Eerst een babyshower. Decennia later met een beetje mazzel één of twee mooie speeches bij de kist. Dat was het dan. 
Zodra je de hunkering naar nieuw - een van onze grootste verlangens - loslaat, ontstaat er ruimte. Voor jezelf. Voor jezelf zijn. Voor anderen. Voor anderen echt zien. Daarom geef ik graag en met volle overtuiging aan jou de opdracht om te ontnieuwen. Je hoeft niks. Zoals jij bent is goed. En dat weet je, diep van binnen. Tuurlijk, soms komen er wat rottige woorden uit, soms laat je wat naar gedrag zien. Maar als je echt naar binnen kijkt, ben je goed. Is het goed. 
Dat is een geruststelling. Er hoeft niks anders. Nou ja, misschien zo nu en dan eens een beetje beter luisteren naar wat je hart zegt. Iets vaker stilte zoeken in plaats van lawaai. En soms een extra momentje van rust in je leven.
Laat dat nieuw maar zitten. Begin dit jaar gewoon met jezelf ontnieuwen. Daar hoef je niks voor te doen. En eigenlijk ook niks voor te laten. Het is goed. Zoals het is. Gelukkig jaar!

Kerst is gekaapt. Door de Romeinse keizer Constantijn de Grote en de toenmalige bisschoppen. Het vieren van een natuurgebeuren het Midwinterfeest, de dag waarop de dagen weer gaan lengen, werd door de vroege christenen op een zijweg geparkeerd. Alleen de Scandinaviërs - standvastig als ze zijn - houden nog vast aan de naam die de midwinterfeesten hadden en hebben: Got Jul - zeggen ze daar nog steeds als ze iemand zalig kerstfeest wensen. Ook hier vieren ze, bijvoorbeeld in Salland en Twente nog midwinterfeesten onder andere met het blazen van de midwinterhoorn.
Goed, genoeg geschiedenis. Kerst is eens feest van licht, zoals ooit 'Yule' dat ook was. De zon gaat elke dag weer wat langer schijnen en dat mag gevierd. Het is ook een geruststellend gedachte: er lijkt voortdurend van alles te veranderen, maar die zonnewende blijft. 
Wat Kerst inmiddels geworden is mag iedereen voor zichzelf bedenken. De vraag voor mij en voor jou is: Voor wie heb jij het leven afgelopen jaar wat lichter gemaakt? Want daar gaat Jul, midwinter, kerst of hoe je het ook maar wilt noemen uiteindelijk echt over. Wie was jij voor die ander? Wat deed je om het voor hem of haar te verlichten? Of wat deed je juist niet? Want dat kan ook heel wat lichter maken. En wie of wat maakte jouw leven lichter, draaglijker, vrolijker, doenlijker? 
Waarom jezelf dan ontkersten? Waarom, als die gedachte aan licht juist zo met die dagen aan het eind van december verbonden is? Het antwoord is zoals zo vaak, kinderlijk eenvoudig: we hebben elke dag licht nodig. Iedereen kan iedere dag van het jaar wel even iemand gebruiken die het leven wat lichter maakt. Die wat verlichting brengt. Hoop. Kracht. En vooral en bovenal: warmte en liefde. Dat hoeft niet met grootschalige dingen - al mag dat natuurlijk wel. Even aandacht. Een glimlach net op tijd. Een praatje met iemand die 50 cent aan je vraagt voor een kop koffie. Even bellen met iemand die je al heel lang niet gesproken hebt. Interesse in de ander. Luisteren naar een verhaal van een vreemde. Een gesprekje dat ik voerde met een voormalige junk in de trein van Den Haag naar Amsterdam toen er een verwarde knul kleingeld kwam vragen omdat hij geen onderdak had (en dat kreeg hij - ik stel geen vragen). 
​Ontkersten wil zeggen dat je het hele jaar door licht brengt. Waar, wanneer en hoe je ook maar kunt. Dat is niet gekoppeld aan dagen, weken of jaren. Dat is verbonden aan wie je wilt zijn. 

Het valt niet mee om alles altijd even scherp te zien. Er is in de levens van de meeste mensen ook al zoveel. En het lijkt wel of het in plaats van minder steeds maar meer wordt. Maar scherpte heeft natuurlijk niet alleen te maken met hoeveelheid en omvang. Het heeft vooral ook te maken met de keuzes en met de wil om de dingen onder ogen te willen zien.
Als je blik vertroebeld is, kan dat maar door één iemand komen en dat ben je zelf. Wat de omstandigheden ook zijn en hoezeer je ze ook kunt verklaren, uiteindelijk komt het erop neer dat jij jezelf in de weg staat. En door jezelf heen kijken gaat nou eenmaal niet. 
Nou is het ook best fijn om zo nu en dan te vertroebelen. Alles de hele tijd scherp zien vreet energie. Omdat het je dwingt om te kiezen. Om 'ja' of 'nee' te zeggen tegen wat er op je pad komt. Of je dat nou zelf gekozen hebt of niet. Kiezen verheldert, maar noopt ook tot loslaten. Als je het een doet, moet je het ander laten. Onontkoombaar.
Toch is dat uiteindelijk een troostende gedachte. Als de 'blur' weg is, weet je echt heel goed waarom je die keuze hebt gemaakt. Waarom die bij jou past. En waarom het op dat moment ook volstrekt de juiste was. Dat is een heerlijk gevoel. Niet omdat je gelijk hebt, maar omdat het klopt. En wat klopt brengt je dichterbij geluk.
Ontblurren is dan ook een van de wegen die langzaam maar zeker leiden tot een groter en regelmatig geluksgevoel. Je geeft de levensmist geen kans meer. De nevelslierten van aardig, slim, aantrekkelijk, snel, vriendelijk enzovoorts gevonden willen worden (likes, nog meer likes!) trekken weg. Je echte zelf komt tevoorschijn. Straalt. Schittert. En of dat gezien wordt is niet meer belangrijk. Het voelt goed. Echt. Helder. En daar gaat het om.

Je weet dat het niet nodig is. En toch overkomt het je keer op keer. Je raakt gekwetst. Omdat je wordt geraakt. Iemand zegt iets, doet iets en dat valt verkeerd. Of eigenlijk valt het heel goed, want het brengt je van je stuk. Je wordt geïrriteerd. Boos misschien. Teleurgesteld. Of verdrietig.
Dat is zo menselijk als we maar kunnen zijn. Want wat zouden we zijn als we niet meer geraakt werden? Als we alles koeltjes van ons af lieten glijden? Als werkelijk niets en niemand nog bij ons binnen zou komen? Is niet juist het feit dat we zo kwetsbaar zijn dat ons zo menselijk maakt?
Als je gekwetst bent, heeft je ego een deuk opgelopen. Alsof het een pakje boter is. Dat ego lieve mensen is een verzinsel. het is niet meer dan het beeld dat we van onszelf geschapen hebben. En daar kun je op of tegen slaan wat je wilt, een deuk zal het nooit oplopen. Het is geen ding, het is een spiegeling. Een fata morgana. En vooral... een last.
Je ego is de motor van je zelfbeeld. Het voedt dat beeld met van alles en nog wat; vooral emoties. En dan vaak ook nog negatieve. Die gaan zowel over de ander als over jezelf. Het ego is een praatmachine die dag en nacht aan staat. En je  onophoudelijk allerlei gevoelens, meningen en veel meer influistert, toeschreeuwt en toe smeekt. Daardoor staat je ego je kwetsbaarheid compleet in de weg. 
Er is trouwens een groot verschil tussen kwetsbaar zijn en gekwetst worden. Het is niet zo dat wie kwetsbaar is, meteen ook snel gekwetst wordt. Sterker, het laten zien van je kwetsbaarheid en het je bewust zijn daarvan, maakt juist dat je je minder snel gekwetst voelt. Wie kwetsbaar durft te zijn, doet dat vaak vanuit het besef dat iedereen dat uiteindelijk ook is. Hoeveel lagen er ook voor zitten. 
Wie kwetsbaar durft te zijn, laat zijn of haar ego even voor wat het is. En dat geeft anderen de mogelijkheid om even naar binnen te kijken. Om te zien wie je echt bent, ontdaan van je lagen. Het vergt moed om je kwetsbaar op te stellen. Je weet immers niet hoe de anderen zullen reageren. Maar meestal werkt het laten vallen van het masker ontwapenend en uitnodigend. Het geeft het vertrouwde gevoel dat je allemaal diep van binnen hetzelfde bent. Kwetsbaar. En moedig.